Ταξίδι στη χώρα της φαντασίας

Ταξίδι στη χώρα της φαντασίας

Ταξίδι στη χώρα της φαντασίας
...με φαντασία κι όνειρο.... έργο του YURI GORBACHEV

Το μήνυμά μου

Καλωσόρισμα

Έχετε συνδεθεί με ένα ιστολόγιο που δημιουργήθηκε με την ελπίδα να γίνει ένα σημείο συνάντησης ανήσυχων προσώπων με παιδαγωγικές , φιλολογικές, καλλιτεχνικές , κοινωνικές και περιβαλλοντικές αναζητήσεις και απεύθυνεται σε ... έφηβους

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Ιωάννινα
Φιλόλογος , διευθύντρια στο 5ο Γυμνάσιο Ιωαννίνων.
ImageChef.com

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Τα χρώματα του παραμυθιού

Αφιερωμένο στη φίλη και συνεργάτιδα κυρία Παναγιώτα Θεμελή για την αφοσίωσή της στους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς του 5ου Γυμνασίου Ιωαννίνων με την αγάπη μας !
YURI GORBACHEV (II) on PhotoPeach

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Η δύναμη των λέξεων

Οι λέξεις που επιλέγουμε για να συνθέσουμε την ιδιόλεκτό μας δεν είναι τυχαίες , δείχνουν τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή , που πλησιάζουμε τους σημαντικούς ή ασήμαντους άλλους της καθημερινότητάς μας και τι αγκαλιάζει η ματιά μας . Μαρτυρούν τα βιώματα και τις χαρακιές της καρδιάς μας. ΄Εχουν τη δύναμη να δημιουργούν παρεξηγήσεις και εντάσεις ή να ανοίγουν παράθυρα και να φέρνουν συγκινήσεις ...

Εικόνες από το ταξίδι που ονειρεύομαι ...

Από το δυσβάσταχτο του βίου , όταν αυτός γίνεται έτσι , τρία πράγματα πιστεύω ότι μπορούν να μας σώσουν και το ένα είναι η Τέχνη ...
Paul Crimi on PhotoPeach

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Στη μνήμη του Χρόνη Μίσσιου

Σήμερα , Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012 άφησε την τελευταία του πνοή ο συγγραφέας του "  Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς ", σε μια εποχή που ο τίτλος του αφηγήματός του φαντάζει σχεδόν προφητικός ... Το πρώτο λογοτεχνικό κείμενο που εξέδωσε ήταν το αφήγημα Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς (1985). Ακολούθησε το αυτοβιογραφικό πεζογράφημα Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε; (1988) και τα μυθιστορήματα Τα κεραμίδια στάζουν (1991), Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι (1996), Ντομάτα με γεύση μπανάνας (2001). Αφήνει όμως πίσω του τα έργα του και τη φωνή του ... Ας την ακούσουμε ...

 

Λογοτεχνία και Μαθηματικά

Στο φετινό πρόγραμμα της Λέσχης Ανάγνωσης του 5ου Γυμνασίου Ιωαννίνων η μία από τις δύο ομάδες θα ασχοληθεί με τα Μαθηματικά και τη Λογοτεχνία και για την αρχή εμπνεόμαστε από την καταπληκτική δουλειά που έγινε το προηγούμενο σχολικό έτος από τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές του 3ου Γυμνασίου Θέρμης , η οποία παρουσιάζεται στο βίντεο που έφτιαξαν , μας χάρισαν και προβάλλουμε στη συνέχεια . Πρόκειται για μια καταπληκτική ψηφιακή αφήγηση της εμπειρίας που είχαν στη δική τους Λέσχη Ανάγνωσης. Πολλά και θερμά συγχαρητήρια από εμάς ! 


Λέσχη Ανάγνωσης 3ου Γυμνασίου Θέρμης 2012 από 3GymnasioThermis

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Σχετικά με το " πάντοτε " και το " ποτές "

Νίκος Εγγονόπουλος
ΜΑΛΛΟΝ Ή ΗΤΤΟΝ

…πρέπει όλα να ειπωθούν
πρέπει τα πάντα πια να βγούνε στο φως
για να πετάξουμε απ’ τα γλωσσάρια
τις δυο ασήμαντες
άχρηστες όσο και κούφιες λέξεις:
το “πάντοτε” και το “ποτές”

και ναν το πάρουμε τελειωτικά
απόφαση:
η σάρκα -ναι- είν’ πρόθυμη
όμως το πνεύμα
φορές φορές
-ωιμέ-
είν’ ασθενές.

" ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΔΩΝΕΣ " (1978 )

Μπέρτολτ Μπρεχτ , Στους μεταγενέστερους

Στον απόηχο των μηνυμάτων της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου ας το έχουμε κατά νου ...

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Ημέρες Πολυτεχνείου


Το συγκεκριμένο επεισόδιο της σειράς «ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΕΙΚΟΝΑ» βασισμένο σε αρχειακό κινηματογραφικό υλικό, αναφέρεται στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, στο χαρακτήρα της κατάληψης, στα γεγονότα της νύχτας της 16ης προς 17η Νοεμβρίου 1973 και σε όσα ακολούθησαν.

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Gabriel Garcia Marquez " ... Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. "


...Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γιαυτό που αξίζουν, αλλά γι αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν.
Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.
Θα ζωγράφιζα μ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.
Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ.
  Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!
Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.
Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους...
Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.
Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.
Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σού δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.
Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.
Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.
Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις συγνώμη, συγχώρεσέ με, σε παρακαλώ, ευχαριστώ κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.
Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.
Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Νίκος Εγγονόπουλος , Εν Ανθηρώ Έλληνι Λόγω

Σονέτο μάλλον απαισιόδοξο

Το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου
να διέκρινε άραγε των ροδόδενδρων την αρμονία;
Όχι-όχι-μιαν απέραντη ηθικολογία
δεν θα βοηθήση να κάνουμε καλλίτερο τον κόσμο
Νά ελπίζης-να ελπίζης πάντα-πώς ανάμεσα εις τους
ανθρώπους. -που τους ρημάζει η τρομερή «ευκολία»-
θα συναντήσης απαλές ψυχές με τρόπους
που τους διέπει καλωσύνη-πόθος ευγένειας-ηρεμία.

Ίσως όχι πολλές-ίσως νασ’ άτυχος : καμμία-
τότες εσύ προσπάθησε να γενής καλλίτερος
είς τρόπον ώστε να έρθη κάποια σχετική ισορροπία
Άσε τους γύρωθέ σου να βουρλίζωνται πως κάνουν κάτι
συ σκέψου-τώρα πια-με τι γλυκειά γαλήνη
προσμένεις ναρθ’ η ώρα να ξαπλώσης στο παρήγορο του
θάνατου κρεββάτι.

 

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Νίκος Εγγονόπουλος, " Το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου να διέκρινε άραγε των ροδόδενδρων την αρμονία; "

Νίκος Εγγονόπουλος on PhotoPeach

" Νομίζω ότι ο Νίκος Εγγονόπουλος ζωγράφιζε για να δείξει πώς θα έπρεπε να διαβάζονται τα ποιήματά του " Σωτήρης Κακίσης .
΄Εχοντας δασκάλους του τον Κωνσταντίνο Παρθένη και το Φώτη Κόντογλου ο Νίκος Εγγονόπουλος , όπως έχει ειπωθεί ενσωματώνει στο έργο του την παράδοση και την ιστορικότητα του ελληνισμού. Απεικονίζει τη διαχρονικότητα του ελληνισμού ξεπερνώντας τις συμβατικότητες της φυσικής πραγματικότητας . Υπό την επίδραση του Ιταλού ζωγράφου Τζόρτζιο ντε Κίρικο ( Giorgio de Chirico ) στους πίνακές του εικονίζονται άνθρωποι χωρίς μάτια , ανδρείκελα που θυμίζουν τα ξύλινα μανεκέν των ραπτών . Ακόμη και ήρωες της ελληνικής ιστορίας αναπαριστώνται με τον τρόπο αυτό , με εξαίρεση το Ρήγα Φεραίο και το Μπολιβάρ, που αποτελούν αιώνια σύμβολα κάθε εθνικής επανάστασης . Ωστόσο τα ανδρείκελα του Εγγονόπουλου έχουν έντονα χρώματα παρουσιάζοντας τη θετική του στάση προς τη ζωή , χωρίς τους περιορισμούς που επιβάλλουν οι έννοιες του χρόνου και της φυλής . Ενώ αντίθετα οι πίνακες του ντε Κίρικο παραπέμπουν σε μια απόκοσμη πραγματικότητα.

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Τάξη Χωρίς Σύνορα : τοπική ιστορία

Το 5ο Γυμνάσιο Ιωαννίνων συμμετέχει κατά τη φετινή σχολική χρονιά  στο διακρατικό πρόγραμμα Τάξη Χωρίς Σύνορα (Boundless Classroom) μαζί με την Φινλανδία , τη Σιγκαπούρη και τις ΗΠΑ , το οποίο υποστηρίζεται από το Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι . Στη διάρκεια του προγράμματος η δική μας ομάδα θα ασχοληθεί με την τοπική ιστορία των Ιωαννίνων και θα δημιουργήσουμε video με θέμα τον αγώνα για την Απελευθέρωση της πόλης μας το 1913 και το έπος του ' 40 στην ευρύτερη περιοχή μας . Για να ξεκινήσουμε θα μελετήσουμε τα ιστορικά γεγονότα από διάφορες πηγές . Παρακάτω δίνεται το έναυσμα για την εκκίνηση της μελέτης μας με κάποια video και ιστοσελίδες που θα μας βοηθήσουν . Δείτε και τις άλλες αναρτήσεις στην ετικέτα τοπική ιστορία . Καλή αρχή παιδιά ..
 


 


Αναφέρεται στην Απελευθέρωση των Ιωαννίνων




 
 
 
 



Κρίστοφερ Σμινκ - Γκουστάβους,  "Μνήμες κατοχής ΙΙ - Ιταλοί και Γερμανοί στα Γιάννενα  και η καταστροφή της Εβραϊκής Κοινότητας Ιωαννίνων " ,  Εκδόσεις ΙΣΝΑΦΙ
 
 




 

" ...πάντα θά ῾χουμε ἀνάγκη ἀπὸ οὐρανό " Μίλτος Σαχτούρης

Το κεφαλι   του  ποιητη

Ἔκοψα τὸ κεφάλι μου
τό ῾βαλα σ᾿ ἕνα πιάτο
καὶ τὸ πῆγα στὸ γιατρό μου

-Δεν ἔχει τίποτε, μοῦ εἶπε,
εἶναι ἁπλῶς πυρακτωμένο
ρίξε το μέσα στὸ ποτάμι καὶ θὰ ἰδοῦμε

τό ῾ριξα στὸ ποτάμι μαζὶ μὲ τοὺς βατράχους
τότε εἶναι ποὺ χάλασε τὸν κόσμο
ἄρχισε κάτι παράξενα τραγούδια
νὰ τρίζει φοβερὰ καὶ νὰ οὐρλιάζει

τὸ πῆρα καὶ τὸ φόρεσα πάλι στὸ λαιμό μου
γύριζα ἔξαλλος τοὺς δρόμους
μὲ πράσινο ἑξαγωνομετρικὸ κεφάλι ποιητῆ

 ἀπὸ τὴ συλλογή ,  ΤΟ ΣΚΕΥΟΣ


 

Οι  Απομειναντες 

                                   

                                   

Ὅμως ὑπάρχουν ἀκόμα
λίγοι ἄνθρωποι
ποὺ δὲν εἶναι κόλαση
ἡ ζωή τους

ὑπάρχει τὸ μικρὸ πουλὶ ὁ κιτρινολαίμης
ἡ Fraülein Ramser
καὶ πάντοτε τοῦ ἥλιου οἱ ἀπομείναντες
οἱ ἐρωτευμένοι μὲ ἥλιο ἢ μὲ φεγγάρι

ψάξε καλὰ
βρές τους, Ποιητή!
κατάγραψέ τους προσεχτικὰ
γιατί ὅσο πᾶν καὶ λιγοστεύουν

λιγοστεύουν

   ἀπὸ τὴ συλλογή , ΧΡΩΜΟΤΡΑΥΜΑΤΑ 
 Πηγή : http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/miltos_saxtoyrhs_poems.htm
Οι πίνακες είναι της ζωγράφου Κατερίνας Δαμιανάκου 

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Θερινό Σχολείο 2

Με την απόσταση τριών μηνών από την εμπειρία του Θερινού Σχολείου που μας πρόσφερε το Ίδρυμα Ωνάση σε συνεργασία με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση και το ΄Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού μπορούμε να αποτιμήσουμε περισσότερο αντικειμενικά τη σημασία της συμμετοχής μας στο Θερινό Σχολείο . Ως υπεύθυνη και συνοδός καθηγήτρια των δέκα μαθητών από τα Γιάννενα θα επιχειρήσω να εκφράσω τις σκέψεις και τα συναισθήματα που γέννησε η πραγματοποίηση του προγράμματος και στους μαθητές – τα οποία γνωρίζω από τις συζητήσεις , την παρατήρησή τους και τη γενικότερη επικοινωνία μου μαζί τους -  και σε εμένα .

     Με ένα λόγο αισθανόμαστε ευγνώμονες για την ευκαιρία που μας έδωσε το Ίδρυμα Ωνάση να συμμετάσχουμε στο πρόγραμμα και να βιώσουμε τη διαχρονική περιπέτεια του ελληνικού πολιτισμού , χτίζοντας γέφυρες με το σύγχρονο γαλλικό , που γνωρίσαμε από τους συντρόφους μας μαθητές του     Lycée Galilée , με τους οποίους μαζί συμπορευθήκαμε στις βιωματικές δραστηριότητες , μοιραστήκαμε συγκινήσεις και ανταλλάξαμε απόψεις σε πολλά θέματα κατά τη συμβίωσή μας στο ξενοδοχείο που φιλοξενηθήκαμε . Η οργάνωση του προγράμματος υπήρξε άψογη τόσο στον τομέα της φιλοξενίας μας στην Αθήνα όσο και στον τομέα των εκπαιδευτικών θεμάτων που παρακολουθήσαμε και δραστηριοτήτων στις οποίες εμπλακήκαμε .


      Η εκπαιδευτικός που είχε αναλάβει το κύριο βάρος της επιμόρφωσής μας , η κ. Νεφέλη Καϊμακά , φρόντισε , αφού διασχίσαμε το ποτάμι της ελληνικής ιστορίας από την αρχαιότητα ως τη σύγχρονη εποχή , να διατρέξουμε τα μονοπάτια της ελληνικής σκέψης , παρουσιάζοντάς μας τις σημαντικές στιγμές της ελληνικής φιλοσοφίας από την εποχή των Υλοζωιστών ως τον 20ό αιώνα και μας μύησε στον ελληνικό λόγο με ένα πλούσιο ταξίδι στο λόγο και το χρόνο που ανέδειξε την αρχαία ελληνική γραμματεία , τη νεοελληνική λογοτεχνία και το θέατρο από τις απαρχές του ως τις μέρες μας .


    Τα μαθήματα αυτά έγιναν με την κινητοποίηση όλων των μαθητών που συμμετείχαν καθώς η κ . Καϊμακά έδειξε μεγάλη φροντίδα για την προσέλκυση του ενδιαφέροντος τους με εύστοχες ερωτήσεις και εμπλουτίζοντας όλες τις παρουσιάσεις της με επιλεγμένα video , εικονοποίηση και ηχητικά ντοκουμέντα που προκαλούσαν την προσοχή τους και έκαναν απόλυτα κατανοητά τα θέματα που παρουσίαζε . Από την άποψη αυτή τα μαθήματά της τα απολαύσαμε , καθώς ήταν περιεκτικά , μας έδωσαν πλήθος γνώσεων , εστιάζοντας στο σημαντικό και κινητοποιώντας την κριτική μας σκέψη .
     Οι εξορμήσεις σε σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους , μουσεία και ιστορικά σημεία της  Αθήνας με την καθοδήγηση πανεπιστημιακών δασκάλων που μας τίμησαν με τη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα , προσφέροντάς μας γνώσεις και δίνοντάς μας την ευκαιρία να δούμε από άλλη οπτική τους χώρους αυτούς ζωντανεύοντάς τους για εμάς υπήρξε μια ιδιαίτερα συναρπαστική εμπειρία της επιμόρφωσής μας .

 

      Η συγκίνησή μας πολλαπλασιάστηκε στις καλλιτεχνικές δραστηριότητες που συμμετείχαμε : την κατασκευή μάσκας , το χορό και την έκφραση μέσα από το θέατρο . Η παρακολούθηση διασκευής της εκπληκτικής θεατρικής παράστασης του Οιδίποδα Τυράννου από τους  Γάλλους  συντρόφους μας μας γέννησε τη σφοδρή επιθυμία να δημιουργήσουμε θεατρική ομάδα και στο δικό μας σχολείο και να παρουσιάσουμε και εμείς μια παράσταση . Η αισθητική εμπειρία ενίσχυσε τη βιωματικότητα των μαθημάτων μας που ,  κατά τη γενική ομολογία όλων των παιδιών , δε θύμιζαν καθόλου τους συμβατικούς διδακτικούς τρόπους που έχουμε συνηθίσει στο σχολείο . 





 

     Η συμβίωσή μας με τους Γάλλους συνομηλίκους μας έδωσε την ευρωπαϊκή διάσταση στα ποικίλα ερεθίσματα που δεχθήκαμε και βοήθησε στην ανάπτυξη της συντροφικότητας και της φιλίας μας μαζί τους που δεν έχει διακοπεί ως σήμερα. Καθοριστικός σε αυτό ήταν ο ρόλος του Φώτη Γαλάνη , συνοδού και εμψυχωτή και των δύο ομάδων , του οποίου το κέφι και το χαμόγελο δεν πρόκειται να ξεχάσει κανείς από εμάς . Αυτές τις μέρες μάλιστα είμαστε σε συχνή επικοινωνία με τους Γάλλους φίλους μας καθώς ετοιμάζουμε το ταξίδι αρκετών από αυτούς στην πόλη μας , τα Γιάννενα, και τη φιλοξενία τους από εμάς .

      Για όλες αυτές τις συγκινήσεις και τα δώρα των γνώσεων που αποκομίσαμε , ευχαριστούμε θερμά το ΄Ιδρυμα Ωνάση για την εξαιρετική και καινοτόμο ιδέα και υλοποίηση του προγράμματος του Θερινού Σχολείου και από βάθους καρδιάς  την κ . Νατάσα Φλώρου, την κ. Μαρία Παγώνη, την κ. Χαρά Σύρου ,την κ. Νεφέλη Καϊμακά , τον κ. Φώτη Γαλάνη , τον κ. Νίκο Μπιργάλια , τον κ. Ευάνθη Χατζηβασιλείου, την κ. Ευανθία Στοιβανάκη , την κ. Κάτια Σαρδάμη ,τον κ. Οικονομάκο , την κ. Μαρία Ευθυμίου , τις ξεναγούς μας και τα κορίτσια του τουριστικού πρακτορείου  Travel Plan, τη Φανή και την Κέλλυ , καθώς και όλους όσους εργάστηκαν για αυτή τη διοργάνωση και τα ονόματά τους μας διέφυγαν .
      Να είστε πάντα καλά – Θα θυμόμαστε με συγκίνηση όσα μας προσφέρατε !

                                                                                                               Με μεγάλη εκτίμηση 
                                                                                                    H διευθύντρια και συνοδός                                                                                                         Οι μαθήτριες και οι μαθητές                                                                                                  του 5ου Γυμνασίου Ιωαννίνων                               

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Θερινό Σχολείο 1


Μετά την επιστροφή από τη συμμετοχή μας στο Θερινό Σχολείο στην Αθήνα , με νωπές ακόμη στη μνήμη και την καρδιά μας τις πολλαπλές εμπειρίες που βιώσαμε και έχοντας αφήσει το χρόνο που μεσολάβησε να ενεργήσει , να ταξινομήσει και να αρχειοθετήσει τις ανεπανάληπτες στιγμές που μας πρόσφερε η επαφή με αισθητικά και πνευματικά ερεθίσματα και η αλληλεπίδραση και επικοινωνία με διαφορετικά πρόσωπα , αποφάσισα να μοιραστώ ένα μέρος από τις συγκινήσεις που ζήσαμε . Συγκινήσεις που ξεπέρασαν κατά πολύ τις προσδοκίες που είχαμε όταν υποβάλαμε την αίτηση συμμετοχής στις αρχές Μαΐου , θεωρώντας ότι θα λειτουργεί όπως το σχολείο στην τυπική εκπαίδευση συνδυάζοντας ίσως και κάποιες ψυχαγωγικές εκδηλώσεις … Πόσο ευχάριστα εκπλαγήκαμε …
αλλά τι ήταν ; και γιατί έγινε ;

 Το ΄Ιδρυμα Αλέξανδρου Ωνάση , η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση , το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και το ΄Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού συνδιοργάνωσαν Θερινό Σχολείο , το οποίο παρακολούθησαν την Α΄ περίοδο , από 9 Ιουλίου ως 22 Ιουλίου , 10 μαθητές από το 5ο Γυμνάσιο Ιωαννίνων - 8 μαθήτριες της Β΄ τάξης και 2 μαθητές της Γ΄ τάξης συνοδευόμενοι από μια καθηγήτρια , τη γράφουσα . Μαζί μας φιλοξενήθηκαν επίσης και 15 μαθητές από τη Γαλλία ( 11 κορίτσια και 4 αγόρια ) από την πόλη Combs - la – Ville τους οποίους συνόδευε ο καθηγητής Jean Marie Sapet . Το 5ο Γυμνάσιο επιλέχθηκε λόγω της συμμετοχής του τα προηγούμενα χρόνια σε προγράμματα στο Δίκτυο Σχολικής Καινοτομίας και της συνεργασίας του με το ΄Ιδρυμα Αλέξανδρος Ωνάσης , ενώ οι Γάλλοι μαθητές επιλέχθηκαν λόγω της νίκης τους σε σημαντικό εθνικό σχολικό θεατρικό διαγωνισμό , ανεβάζοντας τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή . Ο σκοπός του Θερινού Σχολείου που άρχισε πιλοτικά φέτος είναι να δοθεί η δυνατότητα στους μαθητές να βρεθούν με συνομηλίκους τους από άλλα σχολεία του εξωτερικού , να έρθουν σε επαφή και να ασχοληθούν εποικοδομητικά με διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα που εμπίπτουν στο ευρύτερο πνεύμα της " Ακαδημίας Πλάτωνος " και να γνωρίσουν την εξέλιξη που παρουσιάζει σε διάφορους τομείς η χώρα μας .
Με τον Jean Marie Sapet

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

ποίηση , συγκίνηση , ζωή : Χλόη Κουτσουμπέλη


ΧΩΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΤΕ ;
                                                                                     Χλόη Κουτσουμπέλη

   
Από την άλλη χώρα που ζω 
σ' ακούω να αναπνέεις 
πάνω από δρόμους και κτίρια και ποτάμια 
μικρές πεταλούδες ο ύπνος σου 
κι ανησυχώ
αν είναι μαλακά τα όνειρά σου 
όπως μικρά νεογέννητα πουλιά 
μές στην φωλιά τους
και τρέμω μήπως κάποιο θελήσει να πετάξει
και πέσει κάτω και χτυπήσει. 
Γιατί ο χωρισμός είναι απόφαση
η αγάπη όμως είναι μία συνέχεια 
χωρίς διακοπή. 

ποίηση , συγκίνηση , ζωή

μάθηση μέσω της αισθητικής εμπειρίας : το σκίτσο στη διδακτική πράξη

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

19η Μαΐου : Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ...


Το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων , μετά από εισήγηση του τότε Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου , αναγνώρισε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1914 - 1923.





Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου 

Χρήστου Γιανναρά


 Ομιλία την 19η Μαΐου 2006, την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, στην πλατεία της Αγίας Σοφίας, στη Θεσσαλονίκη .

  
Συναχθήκαμε εδώ σήμερα να διαδηλώσουμε πιστότητα στη μνήμη της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Επιτρέψτε μου να υπογραμμίσω: Ημέρα μνήμης δεν σημαίνει ημέρα συναισθηματικής απλώς εκτόνωσης. Θρηνούμε τη δολοφονία 353.000 Ελλήνων από τις στρατιωτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις του τουρκικού κράτους, στα πλαίσια κεντρικής πολιτικής απόφασης και μεθοδικά σχεδιασμένης στρατηγικής. Η οδύνη είναι ανεξάλειπτη και αφόρητη, αλλά μόνη η οδύνη μένει πάντοτε άγονη. Έχει νόημα να διασώζουμε τη μνήμη της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, αν η εγρήγορσή μας είναι ιστορικά γόνιμη. Αν δηλαδή έχει έμπρακτες συνέπειες που εγγυώνται για το μέλλον τον αυτοσεβασμό μας και τη συλλογική μας αξιοπρέπεια. Τουλάχιστον, να μην συνεργήσουμε να απαλειφθούν από την πανανθρώπινη συνείδηση τα όρια ανάμεσα στον πολιτισμό και στη βαρβαρότητα, στην ανθρωπιά και στην κτηνωδία. Στον Πόντο άνθισε, για εικοσιοχτώ ολόκληρους αιώνες, ένας πολιτισμός- όχι η φυλή απλώς ή το γένος των Ελλήνων. Ο ίδιος εκείνος πολιτισμός που κόμισε στην ανθρωπότητα την έκπληξη, για πρώτη φορά, της κριτικής σκέψης, δηλαδή τη βάση της επιστήμης και της έρευνας. Κόμισε, για πρώτη φορά, την εκδοχή της συλλογικότητας ως κοινού αθλήματος προκειμένου να «αληθεύει» ο βίος, του αθλήματος της πολιτικής. Δίχως αυτόν τον πολιτισμό η ζωή των ανθρώπων σήμερα, σε καθολική κλίμακα, θα ήταν άλλη. Η Γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού στοιχειοθετεί, πρωταρχικά, έγκλημα απέναντι σε έναν πολιτισμό με πανανθρώπινη εμβέλεια. Δεν πρόκειται για μεγαλόστομη ρητορεία. Ο ξεριζωμός του Ελληνισμού από τον Πόντο, κοιτίδα πανάρχαιη του ανθρώπινου πολιτισμού, θα είχε σήμερα το ανάλογό του, αν εξαλείφονταν οι Γάλλοι από το Παρίσι, οι Βρετανοί από την Οξφόρδη, οι Γερμανοί από τη Χαϊδελβέργη- Τι θα σήμαινε ένα τέτοιο γεγονός για τη σύνολη ανθρωπότητα, έστω και χωρίς την κτηνωδία των απαγχονισμών, των βιασμών, των ανασκολοπισμών, των πυρπολήσεων; Πόντος χωρίς Ελληνισμό σημαίνει εξάλειψη και διακοπή της συνέχειας μιας πληθυσμιακής παρουσίας ταυτισμένης με πρόταση πολιτισμού που ενδιαφέρει πανανθρώπινα. Τιμούμε τη μνήμη του μαρτυρικού ποντιακού Ελληνισμού στο ποσοστό που διασώζουμε την επίγνωση της πρότασης πολιτισμού που ενσάρκωνε. Οι Έλληνες του Πόντου ήταν ζωντανό κατάλοιπο της οικουμενικής δυναμικής του Ελληνισμού προτού αυτή να υποταχθεί στον εθνικιστικό επαρχιωτισμό και αλλοτριωθεί σε βαλκανικό περιθώριο της Ευρώπης. Τότε, πριν από τους δυο παγκοσμίους πολέμους, ο Έλληνας, όπως έγραψε ο Ελύτης «ανάσαινε ακόμα τον αέρα μίας περίπου αυτοκρατορίας. Οι δυνατότητές του να κινηθεί χωρίς διαβατήριο γλώσσας καλύπτανε μεγάλα μέρη της Ιταλίας και της Αυστρίας, ολόκληρη την Αίγυπτο, τη νότια Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία του Καυκάσου και, φυσικά, την Κωνσταντινούπολη με την ενδοχώρα της, ως κάτω, κατά μήκος του Αιγαίου, τη λεγόμενη στις μέρες μας νοτιοδυτική Τουρκία». Και προσθέτει ο Ελύτης «Είναι, το ξέρω, δύσκολο να αξιολογείς το σημερινό μολύβι σαν χθεσινό χρυσάφι». Όμως, πρέπει να προσθέσουμε, αλλοίμονο αν πάψει το χρυσάφι να μετράει την ποιότητα της ζωής ακόμη και σε χρόνια μολυβένιου λήθαργου. Ίσως σήμερα ένα παιδί που τελειώνει το ελληνικό σχολείο να αγνοεί ακόμα και το που βρίσκεται γεωγραφικά ο Πόντος, που η Τραπεζούντα, που η Σινώπη, η Κερασούντα, η Αμισός, η Αμάσεια, η Αργυρούπολη, η Οινόη, η Παναγία Σουμελά. Να αγνοεί ότι εκεί ανθούσε επί αιώνες ένας γεμάτος σφρίγος Ελληνισμός και ότι έφτασε κάποια στιγμή που αποτέλεσε αυτόνομο ελληνικό κράτος. Τουλάχιστον όμως να μην αγνοεί το σημερινό ελληνόπουλο ότι έξω από τα όρια του επαρχιώτικου ελλαδικού κρατισμού, ο ελληνισμός του Πόντου είχε κατορθώσει επιτεύγματα που σήμερα μόνο θαυμάζουμε οι κατά υπηκοότητα Έλληνες, όντας ανίκανοι να τα πραγματώσουμε. Ανυπέρβλητο επίτευγμα η από θέσεως ισχύος, και για αυτό δημιουργική, συνάντηση του ποντιακού (και γενικότερα του μικρασιατικού) ελληνισμού με τα επιτεύγματα της ευρωπαϊκής Νεωτερικότητας. Λειτούργησε στις χαμένες αυτές κοιτίδες του Ελληνισμού η πανάρχαιη αφοβία των Ελλήνων να προσλαμβάνουν ο,τιδήποτε και οπουδήποτε χωρίς να υποτάσσονται στο πρόσλημμα. Αφομοίωναν στις δικές τους ανάγκες και στους δικούς τους στόχους θησαυρίσματα αλλότριων πολιτισμών- δεν αλλοτριώθηκε όμως τότε η ελληνική αυτοσυνειδησία και ετερότητα από τέτοιες προσλήψεις. Η αλλοτρίωση κυριάρχησε μόνο στο ελλαδικό κρατίδιο, όπου η ελληνικότητα βιώθηκε (και βιώνεται) σαν εξουθενωτική μειονεξία, αφού μία ξιπασμένη διανόηση πότισε (και ποτίζει) αυτό το λαό, ως το μεδούλι, με τη βεβαιότητα ότι είναι δεύτερος, καθυστερημένος, υπανάπτυκτος σε σύγκριση με τα «πεφωτισμένα και λελαμπρισμένα της εσπερίας έθνη». Στον ποντιακό και μικρασιατικό Ελληνισμό- τουλάχιστον σε περιοχές από τις οποίες σώζονται τεκμηριωμένες μαρτυρίες- ήταν αδιανόητα στα ελληνικά δημοτικά σχολεία να μην υπάρχουν ειδικοί δάσκαλοι για τη μουσική και τα γαλλικά. Υπήρχαν ακόμη και γαλλόφωνες ελληνικές εφημερίδες, το δε θέατρο της Τραπεζούντας, όπως και αυτό της Σμύρνης, συναγωνιζόταν σε ποιότητα και επίπεδο τα θέατρα των πρωτευουσών της Ευρώπης. Κι όμως αυτός ο δημιουργικός εξευρωπαϊσμός δεν έφυγε στο παραμικρό την ελληνική πολιτιστική ιδιαιτερότητα, την καύχηση για την ευγένεια και την αρχοντιά της ελληνικής καταγωγής. Σε εξόφθαλμη αντίθεση με τον ελλαδικό Ελληνισμό, όπου, κάθε βήμα εξευρωπαϊσμού σήμαινε κατά κανόνα μίμηση και πιθηκισμό της Εσπερίας, ταπεινωτική αλλοτρίωση και ανίατη μιζέρια μειονεξίας. Θρηνούμε για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αλλά δεν υιοθετούμε το ρόλο του θύματος- θα ήταν η εύκολη λύση φυγής από τις ιστορικές προκλήσεις. Κάθε ετήσια σύναξη στη μνήμη του ποντιακού ολοκαυτώματος οφείλει να διαδηλώνει ανυποχώρητη εμμονή στην αυτοσυνείδητη ελληνικότητα που σάρκωσε ο ποντιακός Ελληνισμός. Ελληνικότητα όχι συναισθηματική, ιδεολογική και ρητορική. Όχι φτήνια δημαγωγίας και εθνικιστικής καπηλείας. Εμμονή στην ταυτότητα πολιτισμού των Ελλήνων. Δηλαδή, στη διαχρονική ενότητα της ελληνικής γλώσσας. Στην πρωτογενή ελληνική ταυτότητα της πολιτικής ως κοινού αθλήματος σχέσεων κοινωνίας. Στην ελληνική εμμονή σε μεταφυσικό άξονα νοήματος της ανθρώπινης ύπαρξης και συνύπαρξης, στη βεβαιότητα ότι το κατόρθωμα της δημοκρατίας είναι ανέφικτο χωρίς έμπρακτο σέβας του «ιερού»- δεν γίνεται δημοκρατία χωρίς Παρθενώνα και Αγία Σοφία. Ο ποντιακός Ελληνισμός μας κατέλειπε μέτρα αρχοντιάς, αριστοκρατίας του ήθους- τα ψηλαφούμε τα μέτρα ακόμη και σε μόνη την αυτοκυριαρχημένη ευγένεια των ποντιακών χορών. Τελώντας ετήσια σύναξη στη μνήμη της Γενοκτονίας, αυτή την αρχοντιά θέλουμε να σώζουμε ως εύτολμο πολιτικό αίτημα. Αρκετά πια γευθήκαμε την πίκρα και την ταπείνωση μιας ελλαδικής εξωτερικής πολιτικής που προκλητικά παραθεωρεί την αξιοπρέπεια του ελληνικού ονόματος και τις βιωματικές ιστορικές μας μνήμες. Βδελυσσόμαστε τους εθνικιστικούς φανατισμούς, τη μισαλλοδοξία, είμαστε έτοιμοι (και μάλιστα με αφελέστατες συχνά υπερβολές) να συγχωρέσουμε τους αυτουργούς της γενοκτονίας, να συνυπάρξουμε με τον γείτονα λαό ειρηνικά. Αλλά είναι ανυπόφορη οδύνη αυτή η ευγένεια του λαϊκού αισθήματος να μεταφράζεται από τις πολιτικές ηγεσίες σε εξωτερική πολιτική αναξιοπρέπειας και ραγιαδισμού. Δήλωσε μόλις προ ημερών ο πρωθυπουργός της γείτονος χώρας ότι η ανέγερση στην Ελλάδα μνημείου για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου προσκρούει στην ευαισθησία του τουρκικού λαού. Και, για άλλη μία φορά, δεν ακούσαμε από ελληνικά χείλη ούτε μία λέξη νηφάλιας και ευγενικής, αλλά με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό, απάντησης. Σε μέρα όπως η σημερινή μνήμης και οδύνης για το φρικιαστικό ολοκαύτωμα, την εξόντωση 353.000 Ελλήνων του Πόντου και τον Ξεριζωμό από την πατρώα γη άλλων 500.000 καταδικασμένων στην εξαθλίωση της προσφυγιάς, το νόημα αυτής εδώ της σύναξης δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μία ρεαλιστική πολιτική δέσμευση. Ότι θα αποδοκιμάζουμε πάντοτε με την ψήφο μας κάθε πολιτική ηγεσία, οποιασδήποτε επίπλαστης ή πραγματικής ιδεολογικής απόχρωσης, που επιδεικτικά παραγνωρίζει την ευαισθησία του λαού μας για τη Γενοκτονία του ποντιακού και του μικρασιατικού Ελληνισμού. Δεν είναι νοητό να ανεχόμαστε μία εξωτερική πολιτική που ή χορεύει ζεϊμπέκικο ή κουμπαριάζει με την αμετανόητη και θρασύτατη στις απαιτήσεις της ηγεσία ενός λαού που μόνο καυχάται για τα φρικώδη εγκλήματα των πατέρων του. Σχέσεις καλής γειτονίας, ναι, φιλία και συνεργασία όπου είναι εφικτή, επίσης. Αλλά, επιτέλους, στη σοβαρή αυστηρότητα και στα αγέλαστα πρόσωπα των ηγετών της γείτονος ας πάψουν οι Έλληνες πολιτικοί να αντιπροσφέρουν πληθωρικές εγκαρδιότητες, χασκογελάκια και φιλοφροσύνες της ανάγκης του ραγιά να είναι αρεστός στον αφέντη. Πιθανόν να είναι η Υπερδύναμη που επιτάσσει την άνευ όρων και χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα υπερψήφιση της εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση ενός ασιατικού λαού εφιαλτικής υπανάπτυξης. Αλλά είναι και αποδεδειγμένο στη διεθνή πρακτική ότι ένα κράτος που μόνο υποτάσσεται στις επιταγές των ισχυρών χωρίς σθένος και ραχοκοκαλιά ιστορικής και πολιτιστικής αυτοσυνειδησίας απωθείται στο περιθώριο των διεθνών σχέσεων, περιφρονημένο από όλους και ανυπόληπτο. Από τη μία μεριά καθημερινές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και της θαλάσσιας ελληνικής επικράτειας, ωμές προκλήσεις στη Θράκη και στις βραχονησίδες του Αιγαίου, αλυσιδωτή συνέχεια των εγκλημάτων εθνοκάθαρσης από τον Πόντο στη Μικρασία, και μετά στην Ίμβρο, στην Τένεδο, στην Κωνσταντινούπολη, στη Βόρεια Κύπρο. Και από την άλλη μεριά η ελληνική κοινωνία να ζει, χρόνια τώρα, την απροκάλυπτη ιδεολογική τρομοκρατία που της ασκεί μια συντεχνιακή διανόηση δήθεν «Αριστεράς και δήθεν «προόδου», στο όνομα ενός εκσυγχρονιστικού τάχα διεθνισμού. Κατάλοιπο αντανακλαστικών του κάποτε μαρξιστικού διεθνισμού, ο εκσυγχρονισμός σήμερα διεθνισμός χλευάζει σαν σκοταδισμό και αναχρονισμό κάθε αίσθηση πατρίδας, κάθε αναφορά σε παράδοση και πολιτισμό των Ελλήνων. Ερμηνεύει την τουρκική επιθετικότητα σαν περίπου αυτονόητη αντίδραση στον ελληνικό, όπως λένε, εθνικισμό, στην ψυχοπαθολογική φοβία των Ελλήνων και στο φάντασμα της καχυποψίας μας- τον «εξ Ανατολών κίνδυνο», φάντασμα που το γεννάει, λένε, ο πολεμοκάπηλος εθνοκεντρισμός μας. Μέσα σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας όσοι τολμούν να ψελλίσουν οδύνη για τον μεθοδικό πνιγμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη, τη συνεχιζόμενη δηλαδή εθνοκάθαρση, ή για τον συστηματικό αφανισμό των μνημείων ελληνικής συνέχειας στην κατεχόμενη Κύπρο, όσοι προβάλλουν αντίρρηση για την ανεξέλεγκτη δράση και τις ωμές προκλήσεις του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή ή για την ψηφοθηρική εκμετάλλευση της εκεί μουσουλμανικής μειονότητας από κομματάρχες και πολιτευτές, διασύρονται στα πρωτοσέλιδα των «προοδευτικών» εφημερίδων σαν «ελληναράδες», εθνοκάπηλοι, ρατσιστές. Τελώντας αυτή την ετήσια σύναξη στη μνήμη της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου δίνουμε νόημα στην εθιμική τελετή μόνον αν θελήσουμε να λειτουργήσει ως εύτολμο πολιτικό αίτημα. Ως απαίτηση να σεβαστεί η επαγγελματική πολιτική τις ευαισθησίες της ελληνικής κοινωνίας. Να πάψουμε να ντρεπόμαστε οι Έλληνες για την άχρωμη, άοσμη και άγευστη από Ιστορία και πολιτισμό εξωτερική μας πολιτική. Όχι μόνο οι ενέργειες, αλλά και ο λόγος ο πολιτικός να απηχεί τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων. Να εργασθεί με σοβαρότητα το Ελληνικό Κοινοβούλιο ώστε να πληθύνει ο αριθμός των χωρών που θα αναγνωρίσουν με επίσημες πράξεις τη γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού. Να είναι η Γενοκτονία, ο αφανισμός της εξωελλαδικής οικουμενικής ελληνικότητας, άξονας σύνεσης αλλά και τόλμης της εξωτερικής πολιτικής. Δύσκολο να αξιολογείς το σημερινό μολύβι σαν χθεσινό χρυσάφι. Στη σημερινή μέρα, κατά συμβολική σύμπτωση, ο ρυθμός της Ελλάδας, καθορισμένος στανικά από τα κρατικά τηλεοπτικά κανάλια συντονίζεται μόνο με την καφρική ευτέλεια του αυριανού διαγωνισμού της Eurovision. Και εμείς εδώ επιμένουμε να τελούμε μνημόσυνο της χαμένης αρχοντιάς και ευγένειας των Ελλήνων του Πόντου. Μοναδική μας ελπίδα ο λόγος του Μακρυγιάννη: «Ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούν. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά». Γι' αυτή τη μαγιά η αποψινή τελετή μας.
 Χρήστος Γιανναράς, Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών
 πηγή : Εωράκαμεν
  

Δημήτρη Βλάχου, ΄Εξοδος από την Τραπεζούντα