Ταξίδι στη χώρα της φαντασίας

Ταξίδι στη χώρα της φαντασίας

Ταξίδι στη χώρα της φαντασίας
...με φαντασία κι όνειρο.... έργο του YURI GORBACHEV

Το μήνυμά μου

Καλωσόρισμα

Έχετε συνδεθεί με ένα ιστολόγιο που δημιουργήθηκε με την ελπίδα να γίνει ένα σημείο συνάντησης ανήσυχων προσώπων με παιδαγωγικές , φιλολογικές, καλλιτεχνικές , κοινωνικές και περιβαλλοντικές αναζητήσεις και απεύθυνεται σε ... έφηβους

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Ιωάννινα
Φιλόλογος , διευθύντρια στο 5ο Γυμνάσιο Ιωαννίνων.
ImageChef.com

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Ning : ένα κοινωνικό δίκτυο που καθένας μπορεί να δημιουργήσει εύκολα


Ning, το δικό σου Facebook

Ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει δωρεάν το δικό του κοινωνικό δίκτυο
 
Του Κωστα Δεληγιάννη από την Καθημερινή


Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεστε τα ιντερνετικά κοινωνικά δίκτυα; Συνήθως τα μεγαθήρια του χώρου, πασίγνωστα site όπως το Facebook ή το MySpace. Κι όμως, ανερχόμενη δύναμη στον χώρο των social networks θεωρούνται τα «αυτοσχέδια» sites κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία είναι αφιερωμένα σε ένα εξειδικευμένο θέμα: σε κάποιον συγκεκριμένο μουσικό ή καλλιτεχνικό ρεύμα, σε κάποιο επάγγελμα ή στο ίδιο χόμπι. Ο λόγος; Κατ’ αρχάς, επειδή η δημιουργία τέτοιων δικτύων σήμερα είναι πιο εύκολη από ποτέ. Χάρις στο διαδικτυακό εργαλείο Ning, οποιοσδήποτε μπορεί να δημιουργήσει εύκολα και απλά ένα «μικρό Facebook», το οποίο δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από ένα επαγγελματικό site social networking.
Ετσι, με μία απλή εγγραφή στο Ning, ο χρήστης καθορίζει το προσωπικό του nickname, αποκτώντας τη δυνατότητα όχι μόνο να συμμετάσχει στα ήδη υπάρχοντα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και να δημιουργήσει το δικό του. Και μάλιστα δωρεάν, τουλάχιστον στη βασική εκδοχή του, αφού το Ning «προικοδοτεί» κάθε νέο χρήστη με αποθηκευτικό χώρο 5 Gbyte στους servers του, αρκετό για να φιλοξενήσει στο κοινωνικό του δίκτυο 5.000 φωτογραφίες και 500 βίντεο.
Κατά συνέπεια, υπολογίζεται ότι σε όλο τον κόσμο υπάρχουν 850.000 τέτοια «μικρά Facebook», τα οποία αυξάνονται καθημερινά κατά 3.000. Και βέβαια, αυτή η τάση έχει φτάσει και στη χώρα μας, αφού το Ning είναι πλήρως εξελληνισμένο: με μία απλή αναζήτηση για «δίκτυα ning», θα βρείτε τέτοια δίκτυα social networking αφιερωμένα στην εκπαίδευση των ενηλίκων (adulteducation. ning. com), σε νέους καλλιτέχνες (amillagr. ning. com), στις αεροφωτογραφίες (airphotos. ning. com) ή στη μουσειολογία (greekmuseologists. ning. com). Ισως όμως η δυναμικότερη παρουσία στο νεοεμφανιζόμενο «δικτυακό κίνημα» είναι αυτή των εκπαιδευτικών: ιστοσελίδες από καθηγητές που απευθύνονται στους συναδέλφους τους –με στόχο την ανταλλαγή απόψεων, αλλά και σημειώσεων ή ασκήσεων–, ακόμη και «ηλεκτρονικά φροντιστήρια». Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί, μάλιστα, το site που έχει στήσει καθηγητής του 8ου Λυκείου Ιωαννίνων για τους μαθητές του σχολείου (physics8th. ning. com), το οποίο τους προσκαλεί να μην προσθέσουν μόνο αρχεία χρήσιμα στα μαθήματα, αλλά και «οτιδήποτε διαβάσατε και σας έκανε εντύπωση, κείμενα δικά σας, φωτογραφίες, βίντεο, τραγούδια, συνομιλία-chat και συζητήσεις στο Φόρουμ», όπως γράφει στην αρχική του ιστοσελίδα, αφού «δεν είμαστε μονοδιάστατοι».
«Ξεκινήσαμε τον περασμένο Ιούνιο, όταν διαπιστώσαμε πως στα ιστολόγιά μας ασχολούμασταν πάνω-κάτω με τα ίδια θέματα», μας λέει ο Βαγγέλης Κολτσάκης, φυσικός και ένας από τους δύο ιδρυτές του δικτύου «Διδάσκοντας τις φυσικές επιστήμες». Ετσι, αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους σε μία κοινή ηλεκτρονική πλατφόρμα η οποία θα λειτουργούσε πιο συμμετοχικά: στο site αυτό (scienceteachersnet. ning. com) οποιοσδήποτε συμμετέχων μπορεί να διατυπώσει απορίες παιδαγωγικού ή επιστημονικού χαρακτήρα, να «ανεβάσει» εκπαιδευτικό υλικό ζητώντας τη γνώμη των συναδέλφων του και να χρησιμοποιήσει ό, τι βρίσκεται αναρτημένο εκεί, ώστε να το προσαρμόσει στις ανάγκες της δικής του τάξης.
Κι αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος που ο συγκεκριμένος ιστότοπος αριθμεί ήδη 870 μέλη: «με αυτόν τον τρόπο καταφέραμε ουσιαστικά να προσελκύσουμε και καθηγητές που δεν ήταν και τόσο εξοικειωμένοι με τις ψηφιακές τεχνολογίες, ώστε να δημιουργήσουν το δικό τους blog ή site», συμπληρώνει. (....)

Καλύτεροι μαθητές με μία ώρα ύπνο παραπάνω

Καλύτεροι μαθητές με μία ώρα ύπνο παραπάνω

Ενδιαφέρον πείραμα σε βρετανικό λύκειο όπου τα μαθήματα αρχίζουν αργότερα- μειώθηκαν και οι απουσίες

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010


  
  
ΛΟΝΔΙΝΟ    Απολύτως επιτυχές θεωρείται πείραμα που εφαρμόστηκε εφέτος σε βρετανικό λύκειο με 800 μαθητές και μαθήτριες: τα μαθήματα αρχίζουν μία ώρα αργότερα. Οι απουσίες μειώθηκαν εντυπωσιακά, οι επιδόσεις των μαθητών (13 ως 18 ετών) βελτιώθηκαν, ενώ καθηγητές, γονείς και παιδιά συνεργάζονται καλύτερα.

Από τον περασμένο Οκτώβριο το κουδούνι του λυκείου στο Μονκσίτον του Βορείου Τάινεσαϊντ χτυπάει στις 10 αντί για τις 9 το πρωί, προς μεγάλη χαρά των μαθητών και μαθητριών, ηλικίας 13-19 ετών που προσέρχονται με μεγαλύτερη προθυμία στο μάθημα. Στατιστικώς προέκυψε μείωση των απουσιών σε ποσοστό 8% ενώ οι κατά σύστημα «σκασιάρχες» λιγόστεψαν κατά 27%. Κατόπιν αυτών ο λυκειάρχης Πολ Κίλεϊ κρίνει απαραίτητη την προσαρμογή του σχολικού ωραρίου με σκοπό τη δημιουργία «πολύ ευχαριστημένων και καλύτερα εκπαιδευμένων νέων». Εχει μάλιστα και ιατρικώς διαπιστωθεί, όπως είπε ο λυκειάρχης στο ΒΒC, ότι είναι καλύτερα να αρχίζουν αργότερα οι έφηβοι την καθημερινή εργασία τους στο σχολείο γιατί έτσι προκύπτει όφελος, τόσο για την πνευματική όσο και για τη σωματική υγεία τους. Εχει άλλωστε διαπιστωθεί ότι το απόγευμα αφομοιώνονται ευκολότερα οι γνώσεις.

Το πείραμα πραγματοποιείται υπό την επίβλεψη ειδικών επιστημόνων, με επικεφαλής τον καθηγητή Νευρολογίας Ράσελ Φόστερ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Από τα τεστ μνήμης στα οποία υπέβαλε τους μαθητές προκύπτει ότι τα δύσκολα μαθήματα είναι καλύτερα να διδάσκονται το απόγευμα.

Η επιστημονική εξήγηση είναι σχετικά απλή. Οταν το παιδί φτάνει στην εφηβεία, οι ρυθμοί του εσωτερικού βιολογικού ρολογιού αλλάζουν. Ο νέος θέλει εκ φύσεως να ξυπνάει πιο αργά το πρωί και δεν το κάνει από τεμπελιά αλλά επειδή έτσι είναι βιολογικά προγραμματισμένος.

- Πρωί πρωί στην τάξη; - Παράλογο!
Ο εξειδικευμένοςστη μελέτη των διαταραχών του ύπνου καθηγητής Τιλ Ρένεμπεργκ δήλωσε στο ΒΒC ότι θεωρεί «παραλογισμό» την εμμονή να αρχίζουν τα μαθήματα νωρίς το πρωί. Διότι, όπως εξήγησε, το βιολογικό ρολόι κάθε ανθρώπου λειτουργεί σε κύκλους φωτός και σκότους οι οποίοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο. Στην περίοδο της εφηβείας αυτή η εναλλαγή γίνεται αργότερα. Και, εκτός αυτού, οι μαθητές που ξυπνούν πολύ πρωί χάνουν το ουσιαστικότερο μέρος του ύπνου τους- και ο ύπνος είναι απαραίτητος για την αφομοίωση όσων μαθαίνει ο άνθρωπος.

27 Μαρτίου : Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου και Η Ώρα της Γης 2010




Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου

Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Δ.Ι.Θ. επιλέγει κάθε φορά μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος για να γράψει το μήνυμα το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλον τον κόσμο. Κατά καιρούς μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει οι: Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ κ.ά.

Φέτος το μήνυμα έγραψε η βρετανίδα ηθοποιός Dame Judi Dench .

Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου είθισται να διαβάζεται σε κάθε θέατρο πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου.

Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου

Dame Judi Dench



Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου αποτελεί ευκαιρία για να γιορτάσουμε το Θέατρο στις τόσες και τόσες μορφές του. Το θέατρο είναι πηγή διασκέδασης και έμπνευσης και έχει τη δυνατότητα να ενώνει τους διαφορετικούς πολιτισμούς και ανθρώπους που υπάρχουν στον κόσμο. Όμως μπορεί να είναι κάτι περισσότερο απ’ αυτό, αφού προσφέρει επίσης ευκαιρίες εκπαίδευσης και ενημέρωσης.

Σ’ όλο τον κόσμο παίζεται θέατρο και όχι πάντα σε παραδοσιακό θεατρικό περιβάλλον. Παραστάσεις μπορούν να προκύψουν σε ένα μικρό χωριό στην Αφρική, κοντά σε ένα βουνό στην Αρμενία, σε ένα μικρό νησί στον Ειρηνικό. Το μόνο που χρειάζεται, είναι ένας χώρος και ένα κοινό. Το θέατρο έχει τη δυνατότητα να μας κάνει να χαμογελάμε, να μας κάνει να κλαίμε, αλλά πρέπει επίσης να μας κάνει να σκεφτόμαστε και να εκφραζόμαστε.

Το θέατρο προκύπτει μέσα από την ομαδικότητα. Οι ηθοποιοί είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται στο προσκήνιο, όμως υπάρχει επίσης ένας υπέροχος κόσμος ανθρώπων που βρίσκεται στο παρασκήνιο. Είναι εξίσου σημαντικοί όσο και οι ηθοποιοί και τα διαφορετικής φύσης εξειδικευμένα ταλέντα τους καθιστούν δυνατή την πραγματοποίηση μιας παράστασης. Έχουν κι αυτοί μερίδιο σε όποιο θρίαμβο και επιτυχία προκύψει.

Η 27η Μαρτίου έχει καθιερωθεί επίσημα ως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Με πολλούς τρόπους θα πρέπει κάθε μέρα να θεωρείται μέρα θεάτρου, καθώς έχουμε την ευθύνη να συνεχίσουμε την παράδοση να ψυχαγωγούμε, να εκπαιδεύουμε και να διαφωτίζουμε το κοινό μας, χωρίς το οποίο δεν θα μπορούσαμε να υπάρξουμε.

Από την ιστοσελίδα του Ελληνικόυ Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου


Η Ώρα της Γης 2010               

Το Σάββατο 27 Μαρτίου, στις 20:30, ολόκληρη η Ελλάδα αναμένεται να πρωταγωνιστήσει εκ νέου στην Ώρα της Γης, σβήνοντας για μια ολόκληρη ώρα τα φώτα, και δίνοντας έτσι το δικό της στίγμα στην παγκόσμια μάχη κατά της αλλαγής του κλίματος.

H Ώρα της Γης γεννήθηκε το 2007 στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας, όταν δύο εκατομμύρια νοικοκυριά και επιχειρήσεις ύψωσαν τη φωνή τους ενάντια στην κλιματική αλλαγή, σβήνοντας τα φώτα για μία ώρα. Μόλις ένα χρόνο αργότερα, η Ώρα της Γης άγγιξε 50 εκατομμύρια πολίτες σε 35 χώρες ανά τον πλανήτη, δημιουργώντας ένα παγκόσμιο κίνημα υπέρ ενός βιώσιμου μέλλοντος.
Το 2009, εκατοντάδες εκατομμύρια πολιτών σε ολόκληρο τον πλανήτη συμμετείχαν στη μεγαλύτερη παγκόσμια συμμετοχική δράση ενάντια στην κλιματική αλλαγή. Περισσότερες από 4000 πόλεις και 88 χώρες βρέθηκαν στον παλμό της Ώρας της Γης πέρυσι, με την Ελλάδα να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Εκτιμάται ότι περισσότερα από ένα εκατομμύριο νοικοκυριά σε ολόκληρη την Ελλάδα σκοτείνιασαν κατά την Ώρα της Γης, στέλνοντας ένα «εκτυφλωτικό μήνυμα» κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Συνολικά 489 Δήμοι και κοινότητες 1649 επιχειρήσεις, 845 σχολεία καθώς και 325 φορείς σε ολόκληρη τη χώρα συμμετείχαν στην Ώρα της Γης 2009. Σύμφωνα με στοιχεία του ΔΕΣΜΗΕ, κατά την έναρξη της Ώρας της Γης, σημειώθηκε πτώση της ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας κατά 500 MW, ποσότητα που είχε ως αποτέλεσμα την εξοικονόμηση 500 τόνων διοξειδίου του άνθρακα.
Οι ηγέτες των μεγάλων κρατών, στη Συνδιάσκεψη για το κλίμα στην Κοπεγχάγη, απογοήτευσαν τους πολίτες τους, η ανθρωπότητα όμως δεν σταματά τον αγώνα. Η «Ώρα της Γης 2010» δίνει φωνή και δύναμη πίσω στον πολίτη και στις τοπικές κοινωνίες. Σας καλούμε να δώσετε και φέτος τη δική σας ταυτότητα στην παγκόσμια εκστρατεία: «Ώρα της Γης 2010» στις 27 Μαρτίου, στις 20:30 μ. μ. και να πρωταγωνιστήσει η Ελλάδα, για ακόμη μία φορά στη μάχη κατά της κλιματικής αλλαγής.
Η Ώρα της Γης διοργανώνεται από το διεθνές δίκτυο του WWF. Το WWF είναι ένα παγκόσμιο δίκτυο ανθρώπων, επιστημόνων, εθελοντών και πολιτών, που δραστηριοποιείται σε περισσότερες από 100 χώρες.
Είναι μια οργάνωση που αντιμετωπίζει εποικοδομητικά τις περιβαλλοντικές προκλήσεις του πλανήτη, με επιστημονικά τεκμηριωμένες μεθόδους: από τη διάσωση σπάνιων ειδών έως την αλλαγή του κλίματος. Από τη βιώσιμη ανάπτυξη έως την περιβαλλοντική εκπαίδευση.
Μια οργάνωση η οποία βασίζεται στους 5.000.000 υποστηρικτές της.
Απλούς ανθρώπους όπως όλοι μας.
Από την ιστοσελίδα του WWF

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Μιχαήλ Μαρμαρινός : Ακροπόλή μας είναι η γλώσσα μας

Στις μέρες μας που το αίσθημα της σύγχυσης απειλεί να γίνει στοιχείο της ψυχοσύνθεσής μας , που το κύρος των θεσμών δοκιμάζεται και η νοοτροπία μας δέχεται βολές καθημερινά από φιλικά διακείμενους ή με αντίπαλη διάθεση εταίρους , ο λόγος ανθρώπων που παράγοουν πολιτισμό αποκτά παιδευτικό ρόλο και γίνεται αφετηρία αναζητήσεων και περαιτέρω στοχασμού .
Στο περιοδικό Culture της εφημερίδας Ο Κόσμος του Επενδυτή του Σαββάτου 20 - 3- 2010, τεύχος 115, δημοσιεύτηκε η συνέντευξη του σκηνοθέτη , ηθοποιού και πανεπιστημιακού δασκάλου Μιχαήλ Μαρμαρινού στην Ματίνα Καλτάκη , με τίτλο " Ακρόπολή μας είναι η γλώσσα μας ". Η συνέντευξη της οποίας αποσπάσματα αναδημοσιεύω , δόθηκε με αφορμή τη νέα παράσταση του Μιχαήλ Μαρμαρινού με τίτλο " Akropolis Reconstruction " που βασίζεται στο έργο του Στανισλάβ Βισπιάνσκι και θα ξεκινήσει λίγες ημέρες μετά το Πάσχα στο Θησείον. Είναι επίκαιρη, επίσης , και για το γεγονός ότι το Σάββατο στις 27 Μαρτίου θα εορταστεί η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου .
  • Προτού μιλήσουμε για την παράσταση , δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω για την κρίση που έχει φέρει τη χώρα στην αθλιότερη θέση που εγώ τουλάχιστον θυμάμαι ...
Το βαθύτερο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε είναι το έλλειμα παιδείας . Πρόκειται για ζήτημα κρίσιμο σε κάθε τομέα - είμαστε ουραγοί της Ευρώπης εξαιτίας ακριβώς της προβληματικής παιδείας μας . Η σημερινή προβληματική, για να μην πω απελπιστική , κατάσταση από εδώ εκκινεί, γιατί δε συνδέεται με κάποια εγγενή ατέλεια της φυλής , αλλά με ένα έλλειμα ουσιαστικό θεσμικού τύπου, που είναι αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών. Είναι οι πολιτικοί που δεν τα έχουν καταφέρει , που δεν μορφώνονται από την εμπειρία των εταίρων μας - κάτι που για μένα είναι κατάρα: να έχεις το επιτυχημένο παράδειγμα δίπλα σου και να το αγνοείς . Η ελλιπής παιδεία, επιπλέον , ενισχύει τα εθνικά συμπλέγματα, όπως το να ρίχνουμε στην τρελή και να διακηρύσσουμε ότι είμαστε καλύτεροι απ' όλους.
  • Τώρα βέβαια που η κρίση δεν είναι σχήμα λόγου , αλλά μια πραγματικότητα που βιώνουμε με πολλούς τρόπους . Βλέπω πολλούς " επώνυμους" πια ( από το Ράμφο και το Γιανναρά έως τον Βγενόπουλο ), αλλά και απλούς ανθρώπους , να ζητούν ριζική αλλαγή στον τρόπο που ασκείται η επίσημη πολιτική , ως προϋπόθεση για να μπορέσει ν' αλλάξει και η , διάσημη πια, "νοοτροπία του Έλληνα".
Θέλω να πιστεύω ότι αποκαλύφθηκε όλο το μέγεθος αυτού που αποκαλούμε "κρίση " και όχι η ουρά ή το κεφάλι της . Αν όντως τα πράγματα έχουν φτάσει στο μη περαιτέρω, τότε η κρίση μπορεί να οδηγήσει σε ουσιαστικές αλλαγές . Υπάρχει δηλαδή μια ελπιδοφόρα πλευρά σε όλη αυτή την κατάσταση. Δεν έχω καμία υπερεκτίμηση για τους Ευρωπαίους εταίρους , αλλά από τη στιγμή που συμφωνήσαμε να ακολουθήσουμε κάποιες κοινές αρχές , ας τις εφαρμόσουμε . Ας λειτουργήσει πια το κράτος σωστά . Και δεν μπορούμε να μιλάμε γενικά για πολιτική, όταν αυτή εφαρμόζεται μέσα από συγκεκριμένες επιλογές των πολιτικών. Θέλω να πω ότι είναι καιρός οι ευθύνες να προσωποποιηθούν. Είναι καιρός να καταργηθούν η υπουργική και η βουλευτική ασυλία και να δημεύονται οι περιουσίες πολιτικών που ενεπλάκησαν σε οικονομικά σκάνδαλα, είναι καιρός να πληρώσουν αυτοί με τις off shore εταιρείες και οι πλούσιοι όλων των κατηγοριών, που είναι γνωστοί σε όλους , και όμως δηλώνουν ψευδή στοιχεία, να αλλάξει το προνομιακό καθεστώς φορολόγησης της Εκκλησίας. Είναι, μ' άλλα λόγια, ο σωστός χρόνος να μπει τέλος σε πολλά στραβά . Η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει τίποτε να χάσει . Αντιθέτως, με τις σωστές αποφάσεις, μπορεί να μείνει και στην Ιστορία.
  • (.........)
  • Το έργο αυτό [ " Akropolis Reconstruction "] θέτει επιπλέον μείζονα ζητήματα σε σχέση με τον χώρο , τη συμβολική / φαντασιακή δυναμική του και τον τρόπο που η ίδια η τέχνη ( μέσα από αρχιτεκτονικά μνημεία , έργα ζωγραφικής , ταπισερί , λογοτεχνικά μνημεία κ.ο.κ. ) τροφοδοτεί νέες μορφές τέχνης.
Η επισήμανσή σου είναι για μένα βασικό πεδίο προβληματισμού . Όπως και η έννοια της Ακροπόλεως , που ο Βισπιάνσκι θεωρεί ότι για το έθνος του είναι ο καθεδρικός ναός της Κρακοβίας . Αλλά τι σημαίνει σήμερα η λέξη για τον Έλληνα; Τη γνωστή Ακρόπολη με τον Παρθενώνα; Μπορείς να ξεχάσεις αυτό που είπε ο Κανελλόπουλος πριν από μερικές δεκαετίες για τη Μακρόνησο , ότι είναι Ακρόπολη του σύγχρονου ελληνικού έθνους ; Πρόκειται για μεταφορά με πολύ πυκνά νοήματα.
  • Φυσικώ τω τρόπω , ερχόμαστε στο θέμα των ξένων στη χώρα μας. Με δεδομένη την έκπτωση της λεγόμενης εθνικής παιδείας , που αδυνατεί να μεταδώσει στους νέους με τρόπο ουσιαστικό και εποικοδομητικό στη ζωή τους ακόμη και τα αγαθά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού , και θεωρώντας ότι είναι κέρδος που η ελληνική μέσω των μεταναστών μιλιέται από περισσότερους και βγαίνει και σ' άλλες χώρες , τι θα έπρεπε να απαιτήσουμε από το επίσημο κράτος τώρα που τα παιδιά από ξένες χώρες είναι πάρα πολλά στα ελληνικά σχολεία ;
Το ότι η ελληνική γλώσσα μιλιέται και θα μιληθεί από πολλούς ανθρώπους που δεν γεννήθηκαν στην Ελλάδα είναι μεγάλο κέρδος για μια χώρα με την υπογεννητικότητα της Ελλάδας. Όλα αυτά τα παιδάκια που ζουν εδώ και πάνε στο ελληνικό σχολείο αποτελούν μια δυνατότητα για μας , για τη γλώσσα μας. Αν διδαχθεί σωστά η γλώσσα μας , δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για την Ιστορία μας. Κι είναι από κάθε πλευρά αναγκαίο να δώσεις στους ξένους που εγκαθίστανται εδώ, έστω σαν δάνειο , ένα ιστορικό υπόστρωμα - γιατί αλλιώς παραμένουν έρμαια. Και θα σου πω το εξής : με αφορμή την παράσταση στην Πολωνία , τέθηκε το ερώτημα ποια είναι η Ακρόπολη για τη σημερινή πολωνική κοινωνία . Πολλές απόψεις ακούστηκαν , αλλά αυτή που συνέδεσε την Ακρόπολη με την πολωνική γλώσσα μού φάνηκε η πιο ενδιαφέρουσα. Ισχύει και για μας , η γλώσσα μας είναι πραγματικά η Ακρόπολή μας . Γιατί, αν μιλάμε σήμερα για εθνική ταυτότητα , δεν μπορούμε παρά να μιλάμε για την ανάπτυξη και ανάδειξη της ελληνικής γλώσσας - άρα για την ελληνική παιδεία και πάλι. Οι γλώσσες χάνονται όταν δεν κατοικούνται.
  • Έκανες την πρώτη σου παράσταση το 1983. Έχει αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζεις την τέχνη του θεάτρου ;
Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο παράλληλα με τις σπουδές μου στη Βιολογία. Για μένα τότε ασκούσε τη γοητεία ενός μαγικού time - tunnel, αφού μέσω μιας παράστασης έχεις την αίσθηση ότι μετακινείσαι στο χώρο και στον χρόνο . Είχα ανάγκη τη δυνατότητα μιας άλλης προοπτικής που, διαμέσου της πραγματικότητας , να καταλήγει αλλού . Στην πορεία κατάλαβα ότι το θέατρο διατηρεί φρέσκια τη σχέση σου με την πραγματικότητα , την επαναπροσδιορίζει διαρκώς , την καθαρίζει. Βοηθά να συντηρείται η έκπληξη . Σου αποκαλύπτει ό,τι αυτό που βλέπεις είναι μια από τις πολλές εκδοχές της πραγματικότητας - λειτουργεί κάπως σαν κουρτίνα που, όταν φυσάει το αεράκι , ανασηκώνεται και αποκαλύπτει νέες εικόνες - κάτι που είναι πολύ ερεθιστικό. Και η επιστημονική έρευνα κάπως έτσι λειτουργεί , αλλά το θέατρο έχει επιπλέον αυτή τη διάσταση κομπογιαννιτισμού που είναι ευεργετική για τον άνθρωπο . Γιατί πιστεύω ότι στο θέατρο μπορεί να συμβεί αυτό που γράφει ο Πλάτωνας κάπου : " Ο απατηθείς σοφότερος του μη απατηθέντος " . Στο θέατρο ο θεατής πληρώνει για να μείνει δύο ώρες σιωπηλός - πρόκειται για συνθήκη μοναδική μέσα στην κοινωνική ζωή που αποδεικνύει ότι , εκτός των άλλων , είναι και χώρος υψηλής δημοκρατίας , που σε εκπαιδεύει να ακούς κάποιον , κάποιους.
Πάντως , για να τελειώνω , βλέποντας πίσω, στο συνεχές που είναι η ενασχόλησή μου με το θέατρο , αισθάνομαι αυτό που λέει ο ποιητής , ότι " τα οράματα δε βούλιαξαν σε μια σπιτίσια σκάφη ".


Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Ένα παιχνίδι με θέμα τον Πελοποννησιακό πόλεμο

Το κρυπτόλεξο του Πελοποννησιακού πολέμου


Ε
Σ
Τ
Α
Λ
Κ
Ι
Β
Ι
Α
Δ
Η
Σ
Α
Μ
Α
Σ
Π
Α
Ρ
Τ
Η
Ν
Γ
Ν
Ι
Κ
Ι
Α
Σ
Η
Ρ
Α
Ο
Ι
Κ
Ε
Ρ
Κ
Υ
Ρ
Α
Β
Ο
Ν
Ε
Π
Γ
Ρ
Τ
Ι
Δ
Α
Υ
Ο
Λ
Α
Μ
Α
Χ
Ο
Σ
Ε
Ι
Χ
Ι
Μ
Υ
Α
Μ
Ρ
Ι
Μ
Ε
Γ
Α
Ρ
Α
Ρ
Ν
Ι
Δ
Ο
Ψ
Ε
Μ
Ι
Π
Ε
Ρ
Σ
Ε
Σ
Α
Ι
Ο
Δ
Α
Ι
Γ
Ο
Σ
Ν
Π
Ο
Τ
Α
Μ
Ο
Ι
Λ
Υ
Α
Ι
Χ
Ο
Μ
Α
Θ
Ο
Υ
Κ
Υ
Δ
Ι
Δ
Η
Σ
Μ
Α
Θ
Η
Ν
Α
Ο
Σ
Σ
Α
Λ
Α
Μ
Ι
Σ
Ε
Ο
Λ
Υ
Ν
Θ
Ο
Σ
Ι
Κ
Ε
Λ
Ι
Α
Ρ
Ω
Σ
Σ
Δ
Ε
Κ
Ε
Λ
Ε
Ι
Α
Υ
Λ
Ε
Σ
Β
Ο
Σ

Αφού βρείτε τα ονόματα πόλεων και πρωταγωνιστών του Πελοποννησιακού πολέμου ,που κρύβονται στην παραπάνω "επιγραφή ", να γράψετε μια πρόταση με καθένα από αυτά που να δείχνει τη σχέση του με το συγκεκριμένο πόλεμο.
Καλή διασκέδαση ...

Και αν θέλετε και ένα σταυρόλεξο υπάρχει εδώ :Ο ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Ένα πολύ αγαπημένο ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου

Αν δεν μού 'δινες την ποίηση Κύριε

Ἂν δὲ μού δινες τὴν ποίηση, Κύριε,
δὲ θάχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.
Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θάταν δικά μου.
Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές,
νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,
νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,
ἡ ἔρημός μου λαό,
τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια.

Λοιπόν; Πῶς σου φαίνονται; Εἶδες
τὰ στάχυά μου, Κύριε; Εἶδες τ' ἀμπέλια μου;
Εἶδες τί ὄμορφα ποὺ πέφτει τὸ φῶς
στὶς γαλήνιες κοιλάδες μου;
Κι' ἔχω ἀκόμη καιρό!
Δὲν ξεχέρσωσα ὅλο τὸ χῶρο μου, Κύριε.
Μ' ἀνασκάφτει ὁ πόνος μου κι' ὁ κλῆρος μου μεγαλώνει.
Ἀσωτεύω τὸ γέλιο μου σὰν ψωμὶ ποὺ μοιράζεται.
Ὅμως,
δὲν ξοδεύω τὸν ἥλιό σου ἄδικα.
Δὲν πετῶ οὔτε ψίχουλο ἀπ' ὅ,τι μοῦ δίνεις.
Γιατί σκέφτομαι τὴν ἐρμιὰ καὶ τὶς κατεβασιὲς τοῦ χειμῶνα.
Γιατί θἄρθει τὸ βράδι μου. Γιατί φτάνει ὅπου νἆναι
τὸ βράδι μου, Κύριε, καὶ πρέπει
νἄχω κάμει πρὶν φύγω τὴν καλύβα μου ἐκκλησιὰ
γιὰ τοὺς τσοπάνηδες τῆς ἀγάπης.

Γνωριμία με το e-book

Για να γνωρίσουμε τους νέους τρόπους ανάγνωσης που θα διευρύνουν τη σχέση μας με το βιβλίο στα επόμενα χρόνια και να μην αισθανόμαστε ότι μας προσπερνούν οι εξελίξεις αναδημοσιεύω το κείμενο που ακολουθεί από το δικτυακό τόπο b.ook.gr

΄Ενα νέο μέσο μπορεί να αλλάξει τη φιλοσοφία πρόσληψης της γνώσης και να ενισχύσει τη μαθησιακή διαδικασία με νέες δυνατότητες. Στην εποχή της πληροφορίας το «παραδοσιακό» βιβλίο δεν είναι πια η μόνη πηγή πληροφοριών και γνώσης.
 Το e-book παρέχει νέα "εργαλεία" στην εκπαίδευση και στα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας .(...)

Αυτό το νέo μέσο, το ηλεκτρονικό βιβλίο, μπορεί να αξιοποιηθεί από την εκπαίδευση και τα μέλη της καθώς:

Παρουσιάζει την πληροφορία ψηφιακά. Το υλικό του παράγεται και αποθηκεύεται ηλεκτρονικά.
Γίνεται ακόμη πιο προσιτό, ξεπερνώντας τους περιορισμούς του τόπου, του χρόνου και του μέσου.
Μπορεί να είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικό στην εκπαίδευση, δεδομένων των δυνατοτήτων που παρέχει για χρήση διαδραστικών μέσων και πολυμέσων.
Παρέχει ζωντανή, αμφίδρομη πρόσβαση σε πληροφορίες που χρειάζονται καθημερινά.
Σε αντίθεση με τα παραδοσιακά τυπωμένα βιβλία, περιλαμβάνει χαρακτηριστικά όπως υπερσυνδέσμους (hyperlinks), ανεύρεση και αναζήτηση βάσει λέξεων.

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Τρία Σονέτα



Πατρίδα
του Λορέντζου Μαβίλη

Πάλε ξυπνάει της άνοιξης τ’ αγέρι
στην πλάση μυστικής αγάπης γλύκα,
σα νύφ’ η γη, πόχει άμετρα άνθη προίκα
λάμπει ενώ σβηέται της αυγής τ’ αστέρι.

Πεταλούδες πετούν ταίρι με ταίρι,
εδώ βουίζει μέλισσα, εκεί σφήκα.
Τη φύση στην καλή της ώρα εβρήκα,
λαχταρίζει η ζωή σ’ όλα τα μέρη.

Κάθε μοσκοβολιά και κάθε χρώμα,
κάθε πουλιού κελάηδημα ξυπνάει
πόθο στα φυλλοκάρδια μου κι ελπίδα

να σου ξαναφιλήσω τ’ άγιο χώμα,
να ξαναϊδώ και το δικό σου Μάη,
όμορφή μου, καλή, γλυκιά πατρίδα.

Καλλιπάτειρα
του Λορέντζου Μαβίλη

«Αρχόντισσα Ροδίτισσα, πώς μπήκες;
Γυναίκες διώχνει μια συνήθεια αρχαία
εδώθε». – «Έχω ένα ανίψι, τον Ευκλέα,
τρία αδέρφια, γιό, πατέρα Ολυμπιονίκες·

να με αφήσετε πρέπει, Ελλανοδίκες,
και εγώ να καμαρώσω μέσ' στα ωραία
κορμιά, που για το αγρίλι του Ηρακλέα
παλεύουν, θιαμαστές ψυχές αντρίκειες.

Με τες άλλες γυναίκες δεν είμαι όμοια·
στον αιώνα το σόι μου θα φαντάζη
με της αντρειάς τα αμάραντα προνόμια.

Με μάλαμα γραμμένος το δοξάζει
σε αστραφτερό κατεβατό μαρμάρου
ύμνος χρυσός του αθάνατου Πινδάρου».



Δικό μου φως

του Γιάννη Γρυπάρη




Mεσουρανίς η ολόφεγγη η Σελήνη
λαμποκοπά κι αστράφτει πέρα ώς πέρα
το φως της μες στον έρημον αιθέρα
της νύχτας όλα τάλλα φώτα σβύνει.

Mα εκεί βαθιά που ροδοφέγγει η μέρα
όταν μικρή ζωή στη νύχτα μείνη,
έν' άστρο λίγο μα δικό του χύνει
φως τρέμιο από την άγνωστή του σφαίρα.

K' είπα: τέτοιο καλό μακριά 'πό μένα,
αφού κοντά σε μεγαλεία ξένα
ό,τι σιμώνει το δικό του χάνει,

Kαλύτερα μακριά και μοναχός μου!
σε μια άγνωστη κρυφή γωνιά του κόσμου
λίγο μα και δικό μου φως με φτάνει.

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Νικηφόρος Βρεττάκος


Μοναξιά δεν υπάρχει

Μοναξιά δεν υπάρχει εκεί που ένας άνθρωπος
σκάφτει ή σφυρίζει ή πλένει τα χέρια του.
Μοναξιά δεν υπάρχει εκεί που ένα δέντρο
σαλεύει τα φύλλα του. Εκεί που ένα ανώνυμο
έντομο βρίσκει λουλούδι και κάθεται,
που ένα ρυάκι καθρεφτίζει ένα άστρο,
εκεί που βαστώντας το μαστό της μητέρας του
[...]
κοιμάται ένα βρέφος, μοναξιά δεν υπάρχει.






«Μοναξιά δεν υπάρχει», 1-7, 9. Το βάθος του κόσμου, 1961. Τα ποιήματα, Β΄. Τρία φύλλα, 1981. 222.


Απόψε μιλάμε για θέατρο

ΕΝΩΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΛΑΡΙΣΑΣ (ΕΓΕ,ΜΚΟ)

Την Κυριακή 21 Μαρτίου στις 7.00 μμ στο ξενοδοχείο ΔΙΟΝΥΣΟΣ η Ένωση Γυναικών Ελλάδας - Παράρτημα Λάρισας (ΕΓΕ,ΜΚΟ)στα πλαίσια των εκπαιδευτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων της διοργανώνειεκδήλωση με θέμα " Μαθητικό θέατρο : Μια ιστορία , μια πορεία ".
Η Ένωση Γυναικών Ελλάδας αισθάνεται την ανάγκη να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους που αγαπούν την τέχνη και για το σκοπό αυτό η εκδήλωση αυτή απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες ενήλικές αλλά και εφήβους δεδομένου ότι η τέχνη δεν γνωρίζει όρια.
Εισηγητές της εκδήλωσης :
Νέλλυ Διγενάκη : φιλόλογος- αρχαιολόγος " Μαθητικό θέατρο :΄Ενα βήμα προς την Τέχνη "
Makki Marseilles : καθ. αγγλικών, δημοσιογράφος, σκηνοθέτης : " Θέατρο στην εκπαίδευση : Το πώς και το γιατί "
Άκης Μητσούλης : σκηνοθέτης : "Θεατρική προσαρμογή λογοτεχνικών κειμένων. Από μια διαφορετική προσέγγιση στην τάξη ως την σχολική παράσταση."

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Ας προβληματιστούμε για μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις που δε θα απαντά με διώξεις στους πρόσφυγες




Το video είναιτης Καλύμνιας Καθηγήτριας Νίνας Γεωργιάδου. Ενόψει της 21ης Μάρτιου, Διεθνούς Ημέρας για την εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων,ας προβληματιστούμε κι ας πετάξουμε μακριά την άγνοια, το φόβο και την ανοησία που μας οδηγεί στην άρνηση των συνανθρώπων μας.

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Ένα ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη για το Γιώργο Στάθη και όχι μόνο...


Ο ελεγκτής

Ένας μπαξές γεμάτος αίμα
είν' ο ουρανός
και λίγο χιόνι
έσφιξα τα σκοινιά μου
πρέπει να πάλι να ελέγξω
τ' αστέρια
εγώ
κληρονόμος πουλιών
πρέπει
έστω και με σπασμένα φτερά
να πετάω

Μίλτος Σαχτούρης
από τη συλλογή Τα φάσματα ή η χαρά στον άλλο δρόμο, 1958

Μια ποιήτρια εξομολογείται. Της ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ (spapa@enet.gr)


Η Κική Δημουλά μιλάει για τον έρωτα, τον θάνατο και την ποίηση σ' ένα ντοκιμαντέρ της Κατερίνας Πατρώνη.


«Μ' άρεσε τότε που ζούσε ο Αθως και πηγαίναμε διάφορες εκδρομές με το αυτοκίνητο. Ηταν από τις ιδανικές στιγμές. Το ότι υπάρχει ένας άλλος δίπλα σου, ότι ερήμην του σκέφτεσαι και δημιουργείς είναι πάρα πολύ σπουδαίο» εξομολογείται η Κική Δημουλά στην κάμερα της Κατερίνας Πατρώνη

«Δεν μου ήταν ποτέ εύκολο να συνεννοηθώ με άνθρωπο. Ούτε μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι ήταν τόσο διαφορετικοί από εμένα. Αυτό βέβαια ήταν πολύ αφελές από τη μεριά μου, αλλά και πολύ χρήσιμο. Γιατί με είχε σε μια μόνιμη ταραχή, σε μια διαρκή διαμαρτυρία και σ' ένα πολύ γόνιμο παράπονο... Από την άλλη, είχα μια ευγένεια η οποία με κατέστρεψε απολύτως! Εμπόδισε δηλαδή τη ζωή μου να πάρει το δρόμο της. Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θ' αναστάτωνα των άλλων τη ζωή. Αυτό ήταν μία ήττα. Καθαρή ήττα...».

Τα λόγια ανήκουν στην Κική Δημουλά. Την πιο καταξιωμένη και την πιο δημοφιλή ελληνίδα ποιήτρια της εποχής μας, από το «παράπονο» και την «ήττα» της οποίας αναβλύζουν στίχοι με τη δύναμη που έχουν οι χρησμοί. Την ακαδημαϊκό που, σε λίγες μέρες, θα παραλάβει στο Στρασβούργο το φετινό Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας, εν αναμονή και μιας ανθολογίας του «Γκαλιμάρ», όπου θα συνυπάρχει με την Σαπφώ, την Μπράουνινγκ, την Ντίκινσον, την Αχμάτοβα, την Τσβετάγιεβα, την Σίλβια Πλαθ... Τι παραπάνω, άραγε, θα είχε να εξομολογηθεί για την τέχνη της, τον έρωτα, τον φόβο του θανάτου, απ' όσα διοχετεύει στο έργο της εξήντα χρόνια κοντά;

Η απάντηση κρύβεται στις «Συναντήσεις με την Κική Δημουλά» της Κατερίνας Πατρώνη. Μια συμπαραγωγή του «Περίπλου», του ΕΚΚ, της ΕΡΤ και του «Ικάρου» που -ελλείψει κινηματογραφικού νομοσχεδίου- απέχει από το επικείμενο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Ενα ωριαίο ντοκιμαντέρ χωρίς στολίδια, χωρίς μαρτυρίες τρίτων και μ' ελάχιστα εξωτερικά πλάνα, με την κάμερα προσηλωμένη στο πρόσωπο της ποιήτριας που, μ' ένα τσιγάρο μονίμως στο χέρι, μιλάει, στοχάζεται, ονειροπολεί.

«Πολύ γρήγορα», λέει η Πατρώνη, «ένιωσα μαζί της οικειότητα που μ' άλλους ανθρώπους μπορεί να διανύσεις μια ζωή και να μην την βρεις... Ηξερα ότι ήθελα να κάνω μια ταινία με τη Δημουλά, όχι για τη Δημουλά. Ηταν ένα πρόσωπο που πάντα με προκαλούσε να το ψάξω. Οι συναντήσεις μας ήταν σποραδικές σ' όλη τη διάρκεια του 2009, και οι κουβέντες μας, αμοιβαίες εξομολογήσεις για θέματα που ενδιαφέρουν και τις δυό μας». Γύρω στα Χριστούγεννα, η ταινία θα κυκλοφορήσει σε DVD από τον «Ικαρο». Κι ώσπου να προβληθεί στην Αθήνα, τον Απρίλιο, ιδού μιά γεύση από το περιεχόμενό της.

*Ολα, αφορμές για ένα ποίημα

«Οταν κάποιος με απορρίπτει, δεν ρίχνω το φταίξιμο σ' αυτόν. Λέω πως είμαι προς απόρριψιν. Αυτό λέγεται ηττοπάθεια. Είναι πραγματικό; Ή είναι κάτι που το επιτρέπω να συμβαίνει γιατί μου δίνει αφορμές να ξεσηκώνομαι, να ψάχνομαι, ν' αναστατώνομαι; Σαν όλη η ανθρωπότης να περιμένει να της δώσω τα συμπεράσματά μου περί του τι είμαι! Αλλά δεν περιμένει καμιά ανθρωπότης να της δώσω τα συμπεράσματά μου (...) Επομένως, είναι ένα νοσηρό σύμπτωμα που το πολύ, πολύ, στο κουτρουβάλιασμά του μέσα, να φέρει στην επιφάνεια το μισοπτώμα κάποιου στίχου που εγώ τραβάω έξω από την αμμουδιά και του δίνω το φιλί της ζωής (...)

Βλέπω ότι συνεχώς μετακινώ μια πέτρα... Ενώ έχω τόσο πολύ αίσθημα και τόσο πολύ σπαραγμό μέσα μου, δεν ξέρω γιατί το μεταφορικόν τους μέσον προς τα έξω είναι ένας μηδενισμός. Δεν έχω κανένα λόγο να είμαι απελπισμένη. Δεν είμαι απελπισμένη. Εχω όμως ένα συνεχώς δυσάρεστο προαίσθημα για την πορεία των πραγμάτων. Κι αυτό με κάνει να είμαι τόσο πικρόχολη και σαρκαστική -προ πάντων απέναντί μου.

Ισως να μην ήταν πολύ ελεύθερη η ζωή μου ώστε να τη δω κάτω από ποικίλο φωτισμό. Επειτα, υπάρχει και μία κληρονομικότης που μπορεί να έχει βαρύνει πάνω στα ποιήματα. Στο πατρικό μου σπίτι δεν υπήρξε ποτέ μα ποτέ μία χαρούμενη ατμόσφαιρα. Χωρίς κανείς να διανοηθεί να την ανατρέψει. Είχα μία μητέρα η οποία θρηνούσε για τον τρόπο της ζωής της, δεν τον διατάραξε όμως ποτέ παρά μόνον με τη διαμαρτυρία της. Δεν διέφερα πολύ... Από την άλλη πλευρά όμως, πρέπει να πω ότι πάρα πολλά από αυτά που έζησα, ή μάλλον αισθάνθηκα, τα αισθάνθηκα για να τα χρησιμοποιήσω για την ποίηση. Συμβαίνει στους ποιητές που δεν έχουν φλέβα ποιητική, είναι οι λεγόμενοι βιωματικοί».

*Για τον έρωτα

«Οφείλει κανείς να ζει ένα πράγμα με την ένταση που του προκαλεί, κι ας βλάπτει το δεσμό αυτή η μονομερής ένταση. Κατά τη γνώμη μου, βλάπτεται ο δεσμός από το ότι το ένα μέρος παραπροσφέρει, παραπροσφέρεται, παρά είναι παράφορο. Αλλά είναι και τόσο απίθανο να συμπέσουν οι βαθμοί του αισθήματος ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, παρά ενδεχομένως για μία μόνο στιγμή. Από εκεί και πέρα έχουμε χάσματα κι αυτό βοηθάει στο να μεγαλώνει το αίσθημα του ενός, να μικραίνει του άλλου, και να γίνεται αυτό το συναρπαστικό είτε παιχνίδι, είτε κυνηγητό, είτε μαρτύριο, αλλά οπωσδήποτε συναρπαστικό!

Τώρα, αν με ρωτήσετε από πού έχω βγάλει αυτά τα συμπεράσματα, και από πόσα όρη και βουνά ερώτων πέρασα κι ανεβοκατέβηκα, θα σας πω ελάχιστα... Αλλά έχω μια εμμονή με το θέμα και την αξία του, και το γεγονός ότι δεν το εξήντλησα, δεν το έζησα όσο έπρεπε, όσο το ήθελα κι όσο ήμουν προορισμένη ίσως να το ζήσω, μ' έχει κάνει να αισθάνομαι ολίγον μελετήτρια του πράγματος σαν να έχω μία πείρα (...) Το απεσταγμένο κέρδος αυτής της ιστορίας, είναι του ενός ο βασανισμός. Εκεί έχω καταλήξει κι έχω ευφρανθεί κάμποσο από ένα τέτοιο βάσανο...»

*Ιδανικές στιγμές

«Μ' άρεσε τότε που ζούσε ο Αθως (σ.σ.: ο επί τριάντα χρόνια σύντροφός της, ποιητής Α. Δημουλάς) και πηγαίναμε διάφορες εκδρομές με το αυτοκίνητο. Ηταν από τις ιδανικές στιγμές. Το ότι υπάρχει ένας άλλος δίπλα σου, ότι ερήμην του σκέφτεσαι και δημιουργείς, είναι πάρα πολύ σπουδαίο. Είχα πολλές φορές σκεφτεί ότι κλέβοντας από την προσοχή του άλλου, κλέβοντας από την άγνοιά του, δημιουργείς. Το ένιωθα με τον Αθω. Τον ευχαριστούσε να το κάνω, βέβαια. Δεν τον ενημέρωνα αλλά δεν με διέκοψε και ποτέ μαντεύοντας! Ναι, μου είναι αλησμόνητη η σιωπή μέσα στο αυτοκίνητο, ο καθρέφτης δεξιά απ' όπου περνούσαν αποκεφαλισμένα τα τοπία, έχω πολλές εικόνες ακόμα. Αλλά δεν είμαι πια, εδώ και πολλά χρόνια, τρυφερή. Και φοβάμαι ότι αυτό, μάλλον το έκανε ο θάνατος του Αθου. Πολύ το φοβάμαι...»

*Η άλυτη απορία του θανάτου

«Το τίποτα είναι ένα όνειρο. Αμα τελειώνουμε, να τελειώνουμε. Τελεία και παύλα, όχι αποσιωπητικά. Φαντάσου να είναι ένα τίποτα που σε σημαδεύει κιόλας! Να έχει συνείδηση αυτό το τίποτα! Εκτός κι αν δεν υφίσταται ποτέ ψυχή κι έχουμε ένα σώμα που προσποιείται ότι έχει ψυχή. Εγώ θεωρώ παρά πολύ πονηρό το σώμα, και περιεκτικότατο και εφευρετικότατο. (...) Η ιδέα της ταφής και της εκταφής με τρελαίνει (...) Δεν πιστεύω καθόλου ότι πρέπει να επιστρέψουμε στο χώμα, διότι δεν μου απέδειξε κανείς μέχρι τώρα ότι είναι ένα χώμα. Πρέπει να μου το αποδείξει. Και τότε θα υποταγώ, θα το δεχτώ (...) Δεν λέω ότι δεν είναι ωραία η ζωή. Λέω ότι είναι πάρα πολύ ωραία επειδή πρόκειται να τη χάσουμε. Μόνο γι' αυτό. Κι ο έρωτας γι' αυτό είναι ωραίος, επειδή τελειώνει. Ομως η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Κάποτε σταματάει ο ποιητής, αλλά έχει διάδοχο. Κι η ιστορία συνεχίζεται...» *


Δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, στο Επτά την

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

'Οψεις της κλασικής Αθήνας - Το διδακτικό σενάριο ( από το λογισμικό του Π.Ι. )

Πορεία διδακτικής προσέγγισης - δραστηριότητες

Eκείνο το ανοιξιάτικο πρωί, η Κλειτία, η νεαρή γυναίκα του Ευθύδικου, ξύπνησε πριν καλά καλά ξημερώσει. Ο άντρας της, ξενυχτισμένος από το χτεσινό συμπόσιο στο σπίτι του Εύδημου, κοιμόταν του καλού καιρού. Το ίδιο και τα παιδιά, η εννιάχρονη Κλεονίκη και ο δεκάχρονος Περίανδρος. Οι μόνοι που ήταν κιόλας στο πόδι ήταν οι τρεις δούλοι του σπιτιού, που είχαν αρχίσει ήδη να καθαρίζουν και να τακτοποιούν τον ανδρώνα για το συμπόσιο που οργάνωνε ο Ευθύδικος απόψε, με αφορμή την επιστροφή του πατέρα του μετά από πολύμηνη παραμονή στα κτήματά τους στη Χαλκιδική. Όχι πως ήταν σοβαρός λόγος για συμπόσιο, σκέφτηκε η Κλειτία, έλα όμως που ο Ευθύδικος έψαχνε ευκαιρία για γλέντι... Καλεσμένοι μερικοί από τους πιο σημαντικούς πολίτες της Αθήνας, μαζί με μερικούς μέτοικους (και τις απαραίτητες εταίρες). Κι από ό,τι της είπε χτες ο άντρας της ίσως θα ερχόταν και ο Πρωτίας, ο ξακουστός σοφιστής από τη Σικελία. Τέτοιους καλεσμένους δεν μπορούσες να τους ταϊσεις ό,τι κι ό,τι. Και το κρασί που τους είχε περισσέψει από το προηγούμενο συμπόσιο ούτε λόγος να το εμφανίσουν τώρα. Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να στείλει τους δούλους στα κτήματά τους στο Λαύριο για να φέρουν προμήθειες; Ή μήπως θα ήταν καλύτερα να πάει κάποιος και στην αγορά να δει τι υπάρχει σήμερα; Άσε που χρειάζονταν οπωσδήποτε και καινούρια ποτήρια…

Με όλα αυτά στο μυαλό της η Κλειτία πήγε να ξυπνήσει τα παιδιά…

Με βάση το πορηγούμενο σενάριο χωριστείτε σε δύο ομάδες και επεξεργαστείτε τα ακόλουθα θέματα, γράφοντας ένα αφηγηματικό κείμενο για:

- τη ζωή στον οίκο του Ευθύδικου τη μέρα του συμποσίου. Τι έκανε ο ίδιος ο Ευθύδικος; Τι έκανε η Κλειτία; Ποιος φρόντισε για τις προμήθειες και τις απαραίτητες προετοιμασίες; Τι έκαναν τα παιδιά;

- το συμπόσιο στον οίκο του Ευθύδικου. Ποιοι και πόσοι ήταν οι καλεσμένοι; Τι φορούσαν; Πώς ήταν χτενισμένοι; Τι έφαγαν; Πώς διασκέδασαν; Για τι μίλησαν;

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Γιώργος Σεφέρης, "Ελένη", Ποιήματα, Αθήνα, Ικαρος, 1985, σσ. 239-242. Από τη συλλογή Κύπρον ου μ΄εθέσπισεν, (1955)


ΕΛΕΝΗ



ΤΕΥΚΡΟΣ ... ες γην εναλίαν Κύπρον ου μ' εθέσπισεν
οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν
Σαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας.
..............................................................
ΕΛΕΝΗ: Ουκ ήλθον ες γην Τρωάδ' , αλλ' είδωλον ήν.
.............................................................
ΑΓΓΕΛΟΣ: Τι φής;
Νεφέλης άρ' άλλως είχομεν πόνους πέρι;



ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, ΕΛΕΝΗ



"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες''.


Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,

σύ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους

στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές

αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.

Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη

βήματα και χειρονομίες. δε θα τολμούσα να πω φιλήματα.

και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.


"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".


Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;

Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:

καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες των ανθρώπων

ή των θεών.

η μοίρα μου που κυματίζει

ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα

και μιαν άλλη Σαλαμίνα

μ' έφερε εδώ σ' αυτό το γυρογιάλι.

Το φεγγάρι

βγήκε απ' το πέλαγο σαν Αφροδίτη.

σκέπασε τ' άστρα του Τοξότη, τώρα πάει να 'βρει

την καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ' αλλάζει.

Πού είναι η αλήθεια;

Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης.

το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.


Αηδόνι ποιητάρη,

σαν και μια τέτοια νύχτα στ' ακροθαλάσσι του Πρωτέα

σ' άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο,

κι ανάμεσό τους-ποιος θα το 'λεγε-η Ελένη!

Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο.

Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου. την άγγιξα, μου μίλησε:

"Δεν είν' αλήθεια, δεν είν' αλήθεια" φώναζε.

"Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.

Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία".


Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό

το ανάστημα

ίσκιοι και χαμόγελα παντού

στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα.

ζωντανό δέρμα, και τα μάτια

με τα μεγάλα βλέφαρα,

ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα.

Και στην Τροία;

Τίποτε στην Τροία-ένα είδωλο.

Έτσι το θέλαν οι θεοί.

Κι ο Πάρης, μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα

ατόφιο.

κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια .


Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.

Τόσα κορμιά ριγμένα

στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης.

τόσες ψυχές

δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.

Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα

για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη

μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου

για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.

Κι ο αδερφός μου;

Αηδόνι αηδόνι αηδόνι,

τ' είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ' ανάμεσό τους;



"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".


Δακρυσμένο πουλί,

στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη

που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,

άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι,

αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,

αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι δε θα ξαναπιάσουν

τον παλιό δόλο των θεών.

αν είναι αλήθεια

πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,

ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη

ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος που ωστόσο

είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,

δεν το 'χει μες στη μοίρα του ν' ακούσει

μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε

πως τόσος πόνος τόση ζωή

πήγαν στην άβυσσο

για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.