Ταξίδι στη χώρα της φαντασίας

Ταξίδι στη χώρα της φαντασίας

Ταξίδι στη χώρα της φαντασίας
...με φαντασία κι όνειρο.... έργο του YURI GORBACHEV

Το μήνυμά μου

Καλωσόρισμα

Έχετε συνδεθεί με ένα ιστολόγιο που δημιουργήθηκε με την ελπίδα να γίνει ένα σημείο συνάντησης ανήσυχων προσώπων με παιδαγωγικές , φιλολογικές, καλλιτεχνικές , κοινωνικές και περιβαλλοντικές αναζητήσεις και απεύθυνεται σε ... έφηβους

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Ιωάννινα
Φιλόλογος , διευθύντρια στο 5ο Γυμνάσιο Ιωαννίνων.
ImageChef.com

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Ένα υπέροχο δώρο από τη φιλόλογο Ευαγγελία Στάμου και τους μαθητές του Γ.Ε.Λ. Πεδινής Γεώργιο Θωμά, Βασιλική Λιάρου, και Φωτεινή Σιαφάκα .









Η δραματοποιημένη αφήγηση σε συνδυασμό με τη βιντεοπροβολή παρουσιάστηκαν στην τιμητική εκδήλωση για το Ν. Καζαντζάκη που έγινε στις 24-02-2010 στο Καμπέρειο Ίδρυμα στα Γιάννενα, και σε όσους είχαμε τη χαρά να την παρακολουθήσουμε πρόσφερε ένα βιωματικό ταξίδι στη σκέψη του Καζαντζάκη γεμάτο συγκίνηση. Από εμάς μια ευχή : Να' ναι πάντα καλά και δημιουργικοί!

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Κική Δημουλά

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948

Κρατῶ λουλοῦδι μᾶλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε κῆπος κάποτε.

Στὸ ἄλλο χέρι
κρατῶ πέτρα.
Μὲ χάρη καὶ ἔπαρση.
Ὑπόνοια καμιὰ
ὅτι προειδοποιοῦμαι γι᾿ ἀλλοιώσεις,
προγεύομαι ἄμυνες.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε ἄγνοια κάποτε.΄

Χαμογελῶ.
Ἡ καμπύλη του χαμόγελου,
τὸ κοῖλο αὐτῆς τῆς διαθέσεως,
μοιάζει μὲ τόξο καλὰ τεντωμένο,
ἕτοιμο.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Καὶ προδιάθεση νίκης.

Τὸ βλέμμα βυθισμένο
στὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα:
τὸν ἀπαγορευμένο καρπὸ
τῆς προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.

Ἡ σκιά μου, παιχνίδι τοῦ ἥλιου μόνο.
Φοράει στολὴ δισταγμοῦ.
Δὲν ἔχει ἀκόμα προφθάσει νὰ εἶναι
σύντροφός μου ἢ καταδότης.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασ᾿ ἐπάρκεια κάποτε.

Σὺ δὲν φαίνεσαι.
Ὅμως γιὰ νὰ ὑπάρχει γκρεμὸς στὸ τοπίο,
γιὰ νά ῾χω σταθεῖ στὴν ἄκρη του
κρατώντας λουλούδι
καὶ χαμογελώντας,
θὰ πεῖ πὼς ὅπου νά ῾ναι ἔρχεσαι.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
ζωὴ πέρασες κάποτε.


Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Ημερίδα με θέμα «Δια Βίου Μάθηση: Η Ελληνική προοπτική και η Σουηδική εμπειρία»

Δελτίο Τύπου 23/02/2010

Στη σημερινή ημερίδα που οργανώθηκε στο Υπουργείο Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων με θέμα «Δια Βίου Μάθηση: Η Ελληνική προοπτική και η Σουηδική εμπειρία» απέστειλε χαιρετισμό ο Πρωθυπουργός, Γιώργος Α. Παπανδρέου, ενώ παρευρέθησαν και απεύθυναν χαιρετισμό η Υφυπουργός Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, Εύη Χριστοφιλοπούλου, ο σύμβουλος του Πρωθυπουργού για θέματα Δια Βίου Μάθησης, καθηγητής Αλέξης Κόκκος και οι εκπρόσωποι της Μορφωτικής Συνομοσπονδίας Εργαζομένων (ABF) Σουηδίας, Karl‐Peter Thorwaldsson, o Πρόεδρος του ABF, Stefan Svensson, o Αναπλ. Γενικός Γραμματέας του ABF και ο Δρ Πέτρος Γουγουλάκης, Ανώτερος Λέκτωρ Παιδαγωγικής Πανεπιστημίου Στοκχόλμης. Το συντονιστικό ρόλο της ημερίδας είχε ο Γ.Γ. Δια Βίου Μάθησης, Ευθύμιος Μπάκας.


Ο Πρωθυπουργός, μέσω του μηνύματος που απέστειλε, τόνισε μεταξύ άλλων την ανάγκη να έχουν «όλοι οι πολίτες συνεχή πρόσβαση στη μάθηση και να καταστήσουμε τη γνώση και τη συνεχή εκπαίδευση κοινό αγαθό για όλους» και επισήμανε τη σημασία που έχει το γεγονός ότι «όλες οι δράσεις για τη Δια Βίου Μάθηση συντονίζονται από το Υπουργείο Παιδείας». Ο καθηγητής Αλέξης Κόκκος, παρουσίασε την πορεία της Δια Βίου Μάθησης στη χώρα μας από τη δεκαετία του ’80 όταν θεσπίστηκαν τα Λαϊκά σχολεία, ως αποτέλεσμα της γόνιμης συνεργασίας Ελλάδας – Σουηδίας και τόνισε τη χρησιμότητα της Σουηδικής εμπειρίας για την Ελληνική προοπτική στη Δια Βίου Μάθηση.


H Υφυπουργός Παιδείας μετέφερε στην ημερίδα το χαιρετισμό της Υπουργού Παιδείας, Άννας Διαμαντόπουλου, ενώ κατά τη διάρκεια της ομιλίας της αποτύπωσε το πολιτικό στίγμα της νέας στρατηγικής για τη Δια Βίου Μάθηση τονίζοντας ότι η Πολιτική Ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας είναι «αποφασισμένη για μεγάλες τομές». Η κα Χριστοφιλοπούλου τόνισε ότι στόχος της νέας πολιτικής για τη Δια Βίου Μάθηση, είναι η δημιουργία ενός συστήματος ανθρωποκεντρικού, αναπτυξιακού και κοινωνικά δίκαιου.



Η Υφυπουργός επισήμανε : «Η Πολιτική Ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας σχεδιάζει τη μεταφορά πολλών αρμοδιοτήτων για τη Δια Βίου Μάθηση στην Περιφέρεια και στους ισχυρούς δήμους που θα προκύψουν από τη νέα αρχιτεκτονική του συστήματος «Καλλικράτης». Οι μεγάλες προτεραιότητες για τη Δια Βίου Μάθηση όπως η πράσινη ανάπτυξη, οι νέες τεχνολογίες, ο πολιτισμός και η καταπολέμηση των κοινωνικών αποκλεισμών, εξειδικεύονται, σχεδιάζονται και εφαρμόζονται ανάλογα με της ιδιαιτερότητες της κάθε περιοχής με προγραμματικές συμβάσεις μεταξύ Κυβέρνησης και Τοπικής Αυτοδιοίκησης».

Από http://www.ypepth.gr/el_ec_categoryssn3365.htm

Καβάφης Κ. Π

Ο καθρέπτης στην είσοδο

Το πλούσιο σπίτι είχε στην είσοδο
έναν καθρέπτη μέγιστο, πολύ παλαιό·
τουλάχιστον προ ογδόντα ετών αγορασμένο.

Ένα εμορφότατο παιδί, υπάλληλος σε ράπτη
(τες Κυριακές, ερασιτέχνης αθλητής),
στέκονταν μ’ ένα δέμα. Το παρέδοσε
σε κάποιον του σπιτιού, κι αυτός το πήγε μέσα
να φέρει την απόδειξι. Ο υπάλληλος του ράπτη
έμεινε μόνος, και περίμενε.
Πλησίασε στον καθρέπτη και κυττάζονταν
κ’ έσιαζε την κραβάτα του. Μετά πέντε λεπτά
του φέραν την απόδειξι. Την πήρε κ’ έφυγε.

Μα ο παλαιός καθρέπτης που είχε δει και δει,
κατά την ύπαρξίν του την πολυετή,
χιλιάδες πράγματα και πρόσωπα·
μα ο παλαιός καθρέπτης τώρα χαίρονταν,
κ’ επαίρονταν που είχε δεχθεί επάνω του
την άρτιαν εμορφιά για μερικά λεπτά.


(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Καβάφης Κ. Π.

Η Πόλις



Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.


(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Καβάφης Κ. Π.


Τείχη







Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.


(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΧΤΙΔΑ



IV

Η ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΝΙΑ

Τόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου
Πού έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει
Σιγά - σιγά : η μικρή Πορτοκαλένια!

Έτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί
Έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα
Έτσι καθώς αστράψανε χελιδονοουρές
Σάστισαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές
Σάστισαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια
Κι όλα μαζί συνάχτηκαν κι όλα μαζί την είδαν
Κι όλα μαζί τη φώναξαν : Πορτοκαλένια!

Μεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός μεθάει ο κόσμος όλος
Όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει
Τη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια
Τη λέει ο χτύπος του νερού μες στις χρυσοστιγμές
Τη λέει κι η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι:

Σήκω μικρή μικρή μικρή Πορτοκαλένια!
Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δεν σε ξέρει
Μήτε σε ξέρει ο γελαστός Θεός
Που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά
Γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό του ανέμους!

Οδυσσέας Ελύτης , Ήλιος Ο Πρώτος

Από το ιστολόγιο Porto Buffalo, ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο


Ένας μαρξιστής για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στα σχολεία.


Δεν μαθαίνουμε τα λατινικά και τα ελληνικά για να μιλήσουμε, για να κάνουμε τους σερβιτόρους, τους διερμηνείς, τους εμπορικούς επιστολογράφους. Τα μαθαίνουμε για να γνωρίσουμε απευθείας τον πολιτισμό των δύο λαών, αναγκαία προυπόθεση του σύγχρονου πολιτισμού, δηλαδή για να είμαστε οι εαυτοί μας. Τη λατινική και την ελληνική γλώσσα τις μαθαίνουμε σύμφωνα με τη γραμματική, μηχανικά΄ υπάρχει όμως μεγάλη αδικία και είναι ανάρμοστη η κατηγορία για μηχανική και στεγνή διδασκαλία. Ἐχουμε να κάνουμε με παιδιά, τα οποία είναι ανάγκη να αποκτήσουν μερικές συνήθειες επιμέλειας, ακρίβειας, σωφροσύνης, ψυχικής συγκέντρωσης σε ορισμένα υποκείμενα που δεν μπορούν να αποκτηθούν χωρίς τη μηχανική επανάληψη πράξεων πειθαρχίας και μεθόδου. Ἐνας σαραντάχρονος μελετητής θα ήταν ικανός να καθίσει στο γραφείο του δεκαέξι ώρες συνέχεια αν στα παιδικά του χρόνια δεν είχε αποκτήσει, χάρη στον μηχανικό καταναγκασμό, τις κατάλληλες ψυχοσωματικές συνήθειες; Αν θέλουμε να δημιουργήσουμε μεγάλους επιστήμονες, χρειάζεται να αρχίσουμε από εκείνο το σημείο και να πιέσουμε ολόκληρο τον σχολικό χώρο για να αναδυθούν οι χιλιάδες ή εκατοντάδες ή και δεκάδες μόνο σπουδαίων επιστημόνων που κάθε πολιτισμός έχει ανάγκη.

Α. Gramsci, Quaderni del carcere στο Λ. Κάνφορα, Εμείς και οι Αρχαίοι, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα, 2002, σελ.129-130

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Τρία ποίηματα του Τάσου Λειβαδίτη από τη συλλογή " Βιολέτες για μια εποχή "







Μητρικές προβλέψεις

Κι η μητέρα φορούσε πάντα φαρδιά φορέματα ,για να σκεπάζει
ίσως κι εκείνον
που δε γίναμε.


Αισθητική


΄Οσο για κείνη την ιστορία υπάρχουν πολλές εκδοχές .
Η καλύτερη όμως είναι πάντα αυτή που κλαις.


Διαθήκη

΄Ισως να τό 'βρα . Αλλά δε θα σας το πω. Γιατί τότε εσείς τι θα
ψάχνετε ;

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Η ΜΟΥΣΙΚΗ


Καμιά φορά τα βράδια, ιδιαίτερα όταν βρέχει , ο νους μου ταξι-
δεύει -πιο συχνά στα παιδικά μου χρόνια. Και τότε ξεπροβάλλει
ο καθηγητής του βιολιού. Φορούσε μια ξεθωριασμένη ρεντικότα
και μια περούκα μαδημένη - γελούσαμε μαζί του . Αλλά όταν
μετά το μάθημα έμπαινε η μητέρα στην κάμαρα(για χάρη της
ίσως) έπαιζε κάτι διαφορετικό - μια μελωδία ήρεμη και σοβαρή
που μας έκανε να σοβαρευόμαστε κι εμείς άξαφνα , σα να
μαντεύαμε αόριστα ότι στο βάθος η μουσική δεν είναι
πάθος ή όνειρο , νοσταλγία ή ρεμβασμός
αλλά μια άλλη δικαιοσύνη.
Τάσος Λειβαδίτης, Βιολέτες για μια εποχή

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Μια ιστορία από το έτος 2033


Τίρανα 2033. Η Αλβανία έχει μετατραπεί σε χώρα υποδοχής μεταναστών. Ποιος θα φανταζόταν είκοσι χρόνια πριν, ένα Κινεζόπουλο - όπως αυτό της φωτογραφίας, που πάει σε αλβανικό δημόσιο σχολείο- να διαβάζει στα αλβανικά το βιβλίο Ιστορίας της Α΄ Λυκείου;


Βρέχει στα Τίρανα. Μικροί λέγαμε ότι στην Αλβανία ακόμα και η βροχή είναι θυμωμένη. Στο αεροπλάνο που με έφερε, ιδιοκτησία μιας ελληνοαλβανικής εταιρίας, οι δυο τύποι που κάθονταν πίσω μου δεν με άφησαν να κλείσω μάτι... Μιλούσαν ακατάπαυστα για κάποια σχέδια για ένα χιονοδρομικό κέντρο στη Βόρεια Αλβανία. Μιλούσαν ελληνικά και κάθε τόσο πέταγαν φράσεις στα αλβανικά. Όταν το αεροπλάνο προσγειώθηκε, ένιωσα ανακούφιση. Στον έλεγχο διαβατηρίων, ο ηλεκτρονικός ελεγκτής περιεργάστηκε εξονυχιστικά την κόρη του νυσταγμένου ματιού μου... Έξω από το αεροδρόμιο περιμένουν τα ταξί. Κίτρινα σαν εκείνα της Αθήνας. Μπαίνω στο πρώτο. Λέω τη διεύθυνση του ξενοδοχείου όπου θα μείνω, στον ταξιτζή.
Ο οδηγός είναι ένας νεαρός Κινέζος που μιλά αλβανικά στη διάλεκτο των Τιράνων. Κάποια στιγμή, μου λέει ότι η βροχή τού προκαλεί θλίψη. Καθώς τον ακούω, παθαίνω ένα μικρό πολιτισμικό σοκ. Τα αλβανικά του μού φαίνονται πιο πλούσια από τα δικά μου. Μου έρχεται να του πω πως ζηλεύω τα αλβανικά του. Δεν του το λέω. Θυμάμαι πόσο μ΄ ενοχλεί κάθε φορά που μου λένε πως τα ελληνικά μου είναι εξαιρετικά. Σαράντα χρόνια η ίδια ιστορία. Αν και τώρα συμβαίνει πολύ σπάνια. Ίσως γιατί στους ηλικιωμένους δεν κάνουν συχνά κομπλιμέντα.
«Είστε από την Κίνα;», τον ρωτάω. «Ο πατέρας μου είναι από την Κίνα, κύριε», μου απαντά. «Εγώ είμαι από εδώ». Το βουλώνω. Θέλω να του πω συγγνώμη, αλλά δεν μου βγαίνει. Τον ρωτάω, με ένοχο ύφος σχεδόν, πώς τον λένε. Τσου Ντριτάν Λάι, απαντά. Από τα τρία ονόματα, το Ντριτάν είναι αλβανικό. Σημαίνει «ολόφωτος». Ο Τσου Ντριτάν ανήκει στη δεύτερη γενιά των μεταναστών στην Αλβανία. Και εκεί που θέλω να τον ρωτήσω εάν έχει πάρει την αλβανική ιθαγένεια, μία Ferrari κάποιου Αλβανού νεόπλουτου κόντεψε να πέσει απάνω μας. «Κοίταξε ο βλάχος», σχολιάζει ο Τσου Ντριτάν. Αυτός έχει γίνει εντελώς Αλβανός, λέω μέσα μου.
Βγάζω το e-book που έχω μαζί μου. Αρχίζω και διαβάζω. «Πέσαμε σε μποτιλιάρισμα κύριε. Υπομονή», μου κάνει. Τα Τίρανα ενώθηκαν με το Δυρράχιο και έχουν φτάσει τα τρία εκατομμύρια. Είναι από τις πιο πυκνοκατοικημένες πόλεις της Ευρώπης. Γυμνή σχεδόν από πράσινο. Τα οικολογικά αυτοκίνητα είναι λίγα, παρά τις οδηγίες που ισχύουν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, μέλος της οποίας έγινε πριν από 15 χρόνια η Αλβανία. Βλέπω από το παράθυρο του ταξί το βουνό Ντάιτι. Βλέπω τα αυθαίρετα που προσπαθούν να το «καταλάβουν». Πληρώνω και κατεβαίνω.

ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ του ξενοδοχείου ένας μελαψός άντρας, ντυμένος με μια κοκκινόμαυρη φόρμα, με καλωσορίζει με μια βαθιά υπόκλιση. Ξεμπερδεύω γρήγορα στη ρεσεψιόν και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο. Στον διάδρομο ακούω δυο μαύρες καθαρίστριες να μιλάνε σε ξένη γλώσσα. Γιορουμπά ίσως. Μόλις με βλέπουν σιωπούν, σαν να νιώθουν ένοχες για τη γλώσσα που μιλούσαν. Ποιος θα το πίστευε; Μια χώρα που πριν από είκοσι χρόνια «έβρεχε μετανάστες», καθώς έλεγαν οι Αλβανοί, τώρα έγινε κάτι σαν την Ελλάδα και τη Γερμανία. Οι συμπατριώτες εκείνων που καθάριζαν κάποτε τα σπίτια των Ελλήνων και των Ιταλών, δεν προτιμούν πια να καθαρίζουν τα δικά τους σπίτια και ξενοδοχεία. Γι΄ αυτές τις δουλειές υπάρχουν τώρα οι Κινέζοι, οι Αφρικανοί, οι Βόσνιοι, οι Μπαγκλαντεσιανοί. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου είναι μικρό, αλλά συμπαθητικό. Βλέπω το αμπαζούρ. Έχει μορφή μανιταριού. Προσέχοντάς το λίγο περισσότερο βλέπω ότι είναι ένα ολόφωτο μπούνκερ. Σίγουρα αυτός που συνέλαβε την ιδέα μόνο σε φωτογραφίες θα έχει δει τα μπούνκερ. Εμένα ακόμα μου προκαλούν ταραχή. Ακόμα και ως μοντέρνα αμπαζούρ να τα βλέπω...

ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ στα γενέθλια ενός ξαδέλφου, που έχω είκοσι χρόνια να τον δω. Ήμασταν μαζί μετανάστες στην Ελλάδα. Εκείνος γύρισε, εγώ έμεινα. Έχει βραδιάσει και στη «Rruga e Κavajes» βλέπω παράξενες σιλουέτες. Προσέχοντας λίγο καλύτερα, καταλαβαίνω ότι διασχίζω την πιάτσα των τραβεστί. Είναι από την Ταϊλάνδη κυρίως. Κάποτε στη «Rruga e Κavajes» ήταν η πιάτσα των ζητιάνων. Πελάτες με μεγάλα τζιπ και φουσκωμένες κοιλιές περνάνε και παζαρεύουν τιμές με τους τραβεστί. Λίγο πιο πέρα, σε ένα τείχος, διαβάζω δυο συνθήματα, δίπλα δίπλα: «Έξω οι ξένοι» και «μετανάστες μη μας αφήσετε μόνους με τους Αλβαναράδες»...

ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ήταν εξαίσιο. Κάποια στιγμή μένω μόνος με τον ξάδελφό μου και τη γυναίκα του, και τα λέμε. Μιλάνε για τη μοναχοκόρη τους που συνεχίζει τις σπουδές στη Θεατρολογία. Είναι υιοθετημένη, επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά. Γι΄ αυτό το σόι τούς βλέπει κάπως στραβά ή με οίκτο. «Αλβανικά πράγματα», λέει η γυναίκα του γελώντας πικρά.

Επειδή τους βλέπω αμήχανους, αλλάζω κουβέντα. Του λέω πόσο εντυπωσιάστηκα από τον Αλβανοκινέζο ταξιτζή που συνάντησα το μεσημέρι. Ο ξάδελφός μου συνοφρυώνεται. «Δεν αντέχω τους Κινέζους», μου λέει. «Η κυβέρνηση τώρα θέλει να τους δώσει δικαίωμα ψήφου και να τους κάνει Αλβανούς. Εκείνοι είναι δυο δισεκατομμύρια και θα έρθουν όλοι εδώ τώρα. Με τέτοιο χάλια κράτος που έχουμε θα μας σβήσουν από προσώπου Γης. Πάει η καθαρότητα της φυλής μας!». Ποια καθαρότητα της φυλής, μου ήρθε να του πω, που αυτός είναι πιο μελαχρινός από τον Αραφάτ. Δεν του λέω τίποτα. Έχει γενέθλια. Του λέω απλά να μην ξεχάσει πως και ο ίδιος ήταν μετανάστης και πως δυο αδέλφια του δεν επέστρεψαν ποτέ στην Αλβανία. Ο ένας έμεινε στην Ελλάδα, ο άλλος στην Αυστραλία. Τα παιδιά τους πήραν την ιθαγένεια της νέας τους πατρίδας και έχουν τα ίδια δικαιώματα. «Άλλο πράγμα εμείς», μου λέει οργισμένα. «Εμείς ήμασταν μικρός λαός. Μια γειτονιά του Λονδίνου να πούμε. Είμαστε λευκοί και Ευρωπαίοι. Αυτοί εδώ είναι κίτρινοι φονιάδες. Εμείς γίναμε καλλιτέχνες, συγγραφείς, ολυμπιονίκες. Προσφέραμε και κερδίσαμε τον σεβασμό των άλλων. Αυτοί έρχονται να γεννούν εδώ επειδή δεν τους αφήνουν να κάνουν παιδιά στην Κίνα, ενώ εμείς οι Αλβανοί δεν γεννάμε πια. Μας την έχουν στημένη οι μεγάλοι ξάδελφε!». Του λέω πως τα ίδια έλεγαν πάνω- κάτω και για μας και χειρότερα πριν από είκοσι χρόνια. Του λέω επίσης ότι ο ταξιτζής που με έφερε από το αεροδρόμιο μου φάνηκε πιο Αλβανός από μένα. «Σε χάλασαν τα ξένα», μου απαντά. «Δεν την πονάς πια την Αλβανία. Δεν έχουμε βολέψει ακόμα τα δικά μας παιδιά, θα βολέψουμε εκείνα των ξένων...».

Κάνω μια τελευταία προσπάθεια. Του λέω ότι, σύμφωνα με τη γνώμη μου, η μετανάστευση κάνει κύκλους. Κάποτε έφευγαν Αλβανοί, Πολωνοί, Τσέχοι, Σέρβοι, Μαυροβούνιοι για άλλες χώρες. Τους θεωρούσαν και αυτούς, όπου και αν πήγαν, μη εντάξιμους, κάποτε, κάποιοι. Τώρα έρχονται άλλοι φτωχοί προς τις χώρες τους, γιατί ξέφυγαν από τη φτώχεια. Δεν έχω οριστικές απαντήσεις, ούτε εύκολες, για τη μετακίνηση των πληθυσμών. Προσπαθώ να σκεφτώ λύσεις που συνάδουν με το σύστημα των αξιών μου. Δεν είμαι τυφλός να κλείσω τα μάτια. Αλλά δεν μου είναι και τόσο εύκολο να βάλω ολόκληρες ομάδες ανθρώπων σε κουτάκια. Η συζήτηση αυτή σε τελευταία ανάλυση δεν είναι καινούργια. Αν ανατρέξεις στη νεώτερη Ιστορία, διεξάγεται με αμείωτη ένταση τους τρεις τελευταίους αιώνες. Απλά τώρα έφτασε στις ακτές της Αλβανίας. Γιατί οι Αλβανοί πλούτισαν, με δανεικά ή όχι. Ευτυχώς λέω εγώ. Και τα παιδιά των σημερινών μεταναστών θα γίνουν και αυτά καλλιτέχνες, επιστήμονες, θα προκόψουν για τον εαυτό τους και για την πατρίδα που επέλεξαν οι γονείς τους, την Αλβανία. Το χειρότερο σενάριο είναι τα γκέτο και το μίσος που γεννά μίσος. Ο ξάδελφός μου γελά κυνικά. Με λέει ρομαντικό και αφελή.

Του υπενθυμίζω την περίπτωση της Ελλάδας, που μόνο ζημιωμένη δεν βγήκε εντάσσοντας τους μετανάστες. Σήμερα είναι μια από τις πιο ζωντανές και αναπτυγμένες χώρες του Νότου. «Εμείς είμαστε ούνα φάτσα ούνα ράτσα με τους Έλληνες, ενώ αυτοί εδώ είναι ανένταχτοι», απαντάει... «Άσε που εσύ δεν ζεις πια εδώ και λες εύκολες κουβέντες», καταλήγει. Σηκώνομαι και εκείνος προθυμοποιείται να με πάει στο ξενοδοχείο με το αυτοκίνητό του. «Θα βρω ταξί», του λέω. «Προτιμώ την παρέα ενός Αλβανού κινεζικής καταγωγής. Νιώθω πιο κοντά με αυτόν». Δεν βγάζει τσιμουδιά. Βγαίνω έξω. Ρίχνω μια ματιά σε αυτή τη χαοτική πόλη που αλλάζει μέσα στον θόρυβο, το μποτιλιάρισμα, την ελπίδα και τον φόβο... Εκείνη τη στιγμή χτυπά το ξυπνητήρι μου. Σηκώνομαι απότομα. Πάντα όταν βλέπω στο όνειρο τα Τίρανα ξυπνάω απότομα. Χτυπά η υπενθύμιση στο κινητό. Ιανουάριος 2010, πρωί, εννιά και μισή έχω ραντεβού στην Πλατεία Κοραή...

Αναρτήθηκε από Gazmend Kapllani στο http://gazikapllani.blogspot.com/

'Οταν έρχεται ο ξένος

when the stranger arrives..a short film on the poem of Yiannis Ritsos from lucia rikaki on Vimeo.



Μεταφέρω το video από το ιστολόγιο του Γκάζμεντ Καπλάνι
http://http//gazikapllani.blogspot.com/

Η εικονογράφηση είναι του Shaun Tan. Ας προβληματιστούμε λίγο με ένα θέμα που εξακολουθεί να είναι επίκαιρο και πρέπει να μας απασχολήσει,δείχνοντας...νηφαλιότητα.

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Η Ρωμιοσύνη ,

του Γιάννη Ρίτσου



Η ωραία πρόταση για το video αυτό είναι της Αλεξάνδρας Λιανού και αξίζει να το μοιραστούμε περισσότεροι.

"Αργοπεθαίνει"

του Pablo Neruda




Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο , όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή. Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

Μια αισθαντική προσέγγιση του ποιήματος " Μόνο γιατί μ' αγάπησες " της Μαρίας Πολυδούρη από το συνθέτη Βασίλη Δημητρίου και τη Μάγδα Πένσου

Το τάγκο της προσωπικής αντωνυμίας , για να μας μείνει αξέχαστη

Μια υπέροχη δουλειά πάνω στο " Πρωινό άστρο " του Γιάννη Ρίτσου από την Ευαγγελία Στάμου και τους μαθητές της