Κι άλλη μια μέρα με ποίηση και όχι μια μόνο μέρα με ποίηση...21 Μαρτίου , Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Σήμερα χαιρόμαστε την ημέρα της ποίησης με υπέροχους στίχους του Στρατή Παρέλη ,  της Μαρίας Θεοφιλάκου και του Βαγγέλη Φίλου που διάβασα και αναδημοσιεύω από το ιστολόγιο Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται

Ω Τίποτα που κατορθώσαμε να σε

αναγορεύσουμε σαν νικητή των πάντων !

Κάτι χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα
ο ήλιος επιμένει να είναι αιώνιος
και τα πράγματα επιμένουν να είναι εφήμερα

τα βουνά δύουν το ένα μέσα στο άλλο
σαν περισπωμένες που γιορτάζουν την οξεία τους θλίψη
εγώ δοκιμάζω ένα ύφος του λόγου που εξέχει από την συνείδηση
είναι μέσα μου αποδεκατισμένα της χαράς τα στρατεύματα

η επαρχία χίμαιρες βρίθει
κορδακίζουν τρελά οι επώνυμοι άρχοντες
προσκομίζοντας έναν που φρίττω πια να τον ακούω λόγο
καθώς η πατρίδα τρώει με ευχαρίστηση τις σάρκες της
μην έχοντας την τόλμη ούτ' έναν αίτιο να τιμωρήσει
του μάταιου που πέτυχε και ολοφύρεται γυμνή αποτελέσματος ...

ώ Τίποτα
που κατορθώσαμε να σε αναγορεύσουμε σαν νικητή των πάντων !
εσύ μας άξιζες λοιπόν; για σένα εμείς παλέψαμε;
αν είναι έτσι μες το Κούγκι μας ξανά ας ανατιναχτούμε!


Στρατής Παρέλης
αδημοσίευτο

Θαλασσογραφία

Αν έμοιαζα λιγάκι του πελάγου

τι όμορφα που θα 'πλεε η ζωή μου!

Θα χόρευα πίσω κι εμπρός,

εμπρός και πίσω

κι ίσως με σταματούσε μοναχά

τα σήμαντρο κάποιου απάτητου καμπαναριού

Θα 'κανα φίλους καρδιακούς

και κοσμογυρισμένους

όσο μαζί, τόσο και λεύτεροι

να πεταρίζουμε το δείλι

Αν έμοιαζα λιγάκι του πελάγου

τι γρήγορα θα έγειανε η πληγή μου!

Θ΄αποξεχνιόμουν στων ψαράδων τις κουβέντες,

κείνων που ξέρουν να διηγούνται ιστορίες

Χιλιάδες δίχτυα, παφλασμούς

ν' αφήνω να μου παίρνουν

Θα ΄χα ζωή και στο σκοτάδι ακόμα,

μυστήρια θα βύθιζα εντός μου μύρια

Κάθε λογής κοράλλια μου

να σου χάριζα κι εσένα

Αν έμοιαζα λιγάκι του πελάγου,

πώς δε θα μ΄έσκιαζαν πια και οι φουρτούνες!

Θα ΄κρυβα στο μανίκι μου ένα καντάρι ήλιο,

πότε ψηλά του γαλανού και πότε της αλμύρας

μαζί να κλέβουμε θωριές

με τ' ακροδάκτυλά μας

Αν έμοιαζα λιγάκι του πελάγου

τι όμορφα που θα ' πλεε η ζωή μου!

Μα εγώ φέρνω στο βότσαλο

που σέρνεται πίσω κι εμπρός,

μπρος πίσω

από του κύματος τον τελευταίο αφρό

στην άκρη αυτού του τόπου

Κι είμαι μικρός,

είμαι ανήμπορος το πέλαγο να φτάσω

Μαρία Θεοφιλάκου
από τη συλλογή ΑΝ (ΩΝ) ΥΜΑ, 2010                        

 Μενεξεδί

Είπε το ποίημα :
Άλλαξέ με !
Δεν θέλω πια να είμαι
κραυγή,
θρήνος, λυγμός
και σπαραγμός.
Κάνε με γέλιο
και χαρά,
γεύση καλοκαιριού,
αγάπη.
Πλύνε με, χτένισέ με.
Κάνε με πόθο,
και φιλί,
βλέμμα που λάμπει.
Κάνε με κύμα,
μουσική,
ήχο και φως,
σταλιά νερού.
Κι αν δεν μπορείς,
στη σιωπή σου
βύθισέ με,
σβήσε με,
λύτρωσέ με.

Βαγγέλης Φίλος
αδημοσίευτο