Ιωάννα Ξέρα , Ο τόπος , η ιστορία και οι αξίες του

Ιωάννα Ξέρα on PhotoPeach

Πάμπλο Νερούντα " ... η νύχτα είναι αστρόφεγγη και ριγούν γαλάζια τ' άστρα από μακριά ..."

Ποίημα 20                                                  Πάμπλο Νερούντα

                                                   " Heaven " από τον  Christian Schloe


Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.

Να γράψω για παράδειγμα: ” Η νύχτα είν’ αστερόεσσα,
και τρέμουνε, γαλάζια, τ’ αστέρια μακριά”.

Ο άνεμος της νύχτας γυρνάει στον ουρανό και τραγουδά.

Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Την αγάπησα και φόρες κι εκείνη μ’ αγαπούσε.

Νύχτες όπως αυτή την είχα μες στα χέρια μου.
Τη φίλησα τόσες φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό.

Μ’ αγάπησε, κάποιες φορές κι εγώ την αγαπούσα.
Πώς να μην αγαπήσω τα μεγάλα μάτια της τα έντονα.

Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Να σκεφτώ πως δεν την έχω. να νιώσω πως την έχω χάσει.

Ν΄ακούσω την τεράστια νύχτα, πιο τεράστια χωρίς αυτήν.
Κι ο στίχος πέφτει στην ψυχή όπως στη χλόη η δροσιά.

Τί πειράζει που η αγάπη μου δεν γινόταν να την κρατήσει.
η νύχτα είν’ αστερόεσσα κι αυτή δεν είναι πια μαζί μου.

Αυτό ειν’ όλο. Στο βάθος κάποιος τραγουδά. Στο βάθος.
Δεν το δέχεται η ψυχή μου ότι πια την έχει χάσει.

Σαν για να την πλησιάσει η ματιά μου την ψάχνει.
Η καρδιά μου την ψάχνει, και δεν είναι πια μαζί μου.

Ίδια η νύχτα που λευκαίνει τα ίδια δέντρα
Εμείς, εκείνοι από το παρελθον, δεν είμαστε πια ίδιοι.

Πια δεν την θέλω, είναι σίγουρο, μα πόσο την αγάπησα.
Γύρευε άνεμο η φωνή μου την ακοή της για ν’ αγγίξει.

Του άλλου. Θα ‘ναι του άλλου. Όπως πριν των φιλιών μου.
Η φωνή, το φωτεινό κορμί της. Τ’ απέραντα μάτια της.

Πια δεν την αγαπώ, είναι σίγουρο, μα ίσως να την αγαπώ.
Είναι τόσο μικρή η αγάπη, κι είναι μεγάλη η λησμιονιά.

Γιατί νύχτες όπως αυτή την είχα μες στα χέρια μου,
και δεν το δέχεται η ψυχή μου ότι πια την έχει χάσει.

Αν και αυτός θα’ ναι ο τελευταίος πόνος που μου δίνει,
κι αυτοί θα’ ναι οι τελευταίοι στίχοι που τις γράφω.

Μετάφραση  Βασίλης Λαλιώτης

 ( από την ποιητική συλλογή "Είκοσι Ερωτικά Ποιήματα κι Ενα Τραγούδι
   Απελπισμένο " ) 

Η Γαλλική Επανάσταση ή Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα ...

Η Γαλλική Επανάσταση ( La Révolution Française ) on PhotoPeach

" ... Να δίνεις στη λογική όλη την αξία της , να αποτινάσσεις το ζυγό της ισχυρογνωμοσύνης ..."

Η εποχή του Διαφωτισμού για ... βιαστικούς

Με αφορμή έναν έπαινο ...

                                             Γεώργιος Κουλιανός

 

Πάντοτε θα υπάρχει
Ενα χρυσόμαλλο δέρας
Και μια ρότα για να το βρεις

Κι όσο υπάρχει
Τόσο βαρύ το χρέος
Τόση ανάγκη
Ν' αποκτήσεις την Αργώ σου

Φίλοι πολλοί θα σε συντρέξουν...

Θα φέρουν ξάρτια και κουπιά
Βαριές καδένες κι άγκυρες
Ολα για το σκοπό σου καμωμένα

Θα βρεις και κωπηλάτες
Πρόθυμους πολύ κι εργατικούς

Θα ξεκινήσεις το πρωί
Με φουσκωμένο σθένος
Θ' ανάψουν φρυκτωρίες
Σε κόλπους και ακτές
Να βρουν οι ανάγκες μας
Νοήμονες πορείες

Γιατί το φως ανέκαθεν
Πάντοτε έδειχνε τη λύση

 

 

Με αφορμή τον άρτι αφιχθέντα Α΄έπαινο του 6ου Πανελλήνιου Ποιητικού διαγωνισμού του λογοτεχνικού ομίλου Αγρινίου "Κ. Χατζόπουλος" στον Γεώργιο Κουλιανό ,  με μεγάλη χαρά άρπαξα κυριολεκτικά την ευκαιρία να παρουσιάσω άλλο ένα ποίημά του . Ο Γεώργιος Κουλιανός υπηρετεί ως φιλόλογος στη δημόσια εκπαίδευση και είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του .

Ο ορθός λόγος εναντίον της προκατάληψης ...

Ο καθημερινός εφιάλτης που λέγεται " δεν αξίζει τον κόπο "

 

 

Άραγε τι αξίζει τον κόπο σε μια εποχή βιασύνης , όπου το ζητούμενο είναι πρωτίστως η ταχύτητα στην παραγωγή του αποτελέσματος κι όχι το ίδιο το αποτέλεσμα και η ποιότητα που το χαρακτηρίζει ; Γιατί να κοπιάζει κανείς , αφού ο κόπος πιθανόν να απαιτεί χρόνο ;

΄Αραγε αξίζει τον κόπο ο αγώνας για ένα αβέβαιο αποτέλεσμα , όταν νιώθεις αδύναμος να επηρεάσεις τις εξελίξεις ή πολύ περισσότερο , όταν η αίσθηση ότι οι εξελίξεις σε υπερβαίνουν είναι έντονη και κυρίαρχη ;

Σε μια κοινωνία σύγχυσης και ηθικής κρίσης που οι θεσμοί και οι ιδέες  έχουν ευτελιστεί και έχουν πάψει να εμπνέουν , σε μια κοινωνία που ο σκοπός αγιάζει όλα τα μέσα και η ανάγκη πείθει για απραξία πώς να ορίσεις τι αξίζει τον κόπο ;

Κι αν δεν αξίζει τον κόπο να εγκαταλείψουμε τις βεβαιότητές μας για το ταξίδι του Οδυσσέα ή για να αναμετρηθούμε με τα όνειρά μας , η ύπαρξή μας δικαιώνεται όταν γίνεται ξένη , όταν στενεύουν καθημερινά τα όρια των ελπίδων μας ;

Μήπως η μιζέρια που την καλύπτει η απατηλή αίσθηση ασφάλειας που δίνει η υποταγή στο γνωστό , στο άνωθεν δοσμένο αξίζει περισσότερο ; Αν το κριτήριο είναι μόνο η πλούσια Ιθάκη , ίσως η απογοήτευση και η χαύνωση να είναι η απάντηση που αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε ...

΄Ισως πολύ απλά αξίζει ο κόπος , όταν στερεώνεται σε αξίες , όταν παλεύεις ενάντια σε ό,τι  εξαθλιώνει την ύπαρξη , όταν μοχθείς ενάντια σε ό,τι σε αλλοτριώνει και δε σε αφήνει να ονειρεύεσαι την επόμενη μέρα και να βάζεις στόχους  ...

 

 



" Η ομοιότητα μπορεί να περιμένει " η ζωή ποτέ ...

"΄Εγινα η αλλαγή που ήθελα " λέει ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος , ας το έχουμε κατά νου στους αγώνες που δίνουμε για τις σημαντικές αξίες και στόχους της ζωής μας .

Γεώργιος Κουλιανός , Πάλι ο αχθοφόρος χρόνος...

                                                                        Γεώργιος Κουλιανός

Πάντοτε φοβόμουν
την εντέλεια των άψογων δεικτών
προπαντός εκείνων που δείχνουν
των απογνώσεων το ρυθμικό πέρασμα
εκείνων που ξεσκεπάζουν
των μαχών το μυστικό αποτέλεσμα

πάντοτε με ξένιζε...

η συμπαιγνία των άπληστων δεικτών
στο παλιό ξύλινο ρολόι του τοίχου
(κι αυτού η παγωμένη στάση ύποπτη)
Η αγχωμένη βιάση προς το μεσονύχτι
το άσκοπο πήγαιν΄ έλα του εκκρεμούς
το εκκωφαντικό τικ τακ προς τον κωφάλαλο κόσμο
(τον απρόθυμο γι αφυπνίσεις κι αναμετρήσεις)
προσηλωμένοι σαν αγάλματα
σ΄ αυτό το επίμονο τικ τακ…

ίσως γι αυτό χάνουμε
όλους τους πολύτιμους ήχους…