" ... Να δίνεις στη λογική όλη την αξία της , να αποτινάσσεις το ζυγό της ισχυρογνωμοσύνης ..."

Η εποχή του Διαφωτισμού για ... βιαστικούς

Με αφορμή έναν έπαινο ...

                                             Γεώργιος Κουλιανός

 

Πάντοτε θα υπάρχει
Ενα χρυσόμαλλο δέρας
Και μια ρότα για να το βρεις

Κι όσο υπάρχει
Τόσο βαρύ το χρέος
Τόση ανάγκη
Ν' αποκτήσεις την Αργώ σου

Φίλοι πολλοί θα σε συντρέξουν...

Θα φέρουν ξάρτια και κουπιά
Βαριές καδένες κι άγκυρες
Ολα για το σκοπό σου καμωμένα

Θα βρεις και κωπηλάτες
Πρόθυμους πολύ κι εργατικούς

Θα ξεκινήσεις το πρωί
Με φουσκωμένο σθένος
Θ' ανάψουν φρυκτωρίες
Σε κόλπους και ακτές
Να βρουν οι ανάγκες μας
Νοήμονες πορείες

Γιατί το φως ανέκαθεν
Πάντοτε έδειχνε τη λύση

 

 

Με αφορμή τον άρτι αφιχθέντα Α΄έπαινο του 6ου Πανελλήνιου Ποιητικού διαγωνισμού του λογοτεχνικού ομίλου Αγρινίου "Κ. Χατζόπουλος" στον Γεώργιο Κουλιανό ,  με μεγάλη χαρά άρπαξα κυριολεκτικά την ευκαιρία να παρουσιάσω άλλο ένα ποίημά του . Ο Γεώργιος Κουλιανός υπηρετεί ως φιλόλογος στη δημόσια εκπαίδευση και είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του .

Ο ορθός λόγος εναντίον της προκατάληψης ...

Ο καθημερινός εφιάλτης που λέγεται " δεν αξίζει τον κόπο "

 

 

Άραγε τι αξίζει τον κόπο σε μια εποχή βιασύνης , όπου το ζητούμενο είναι πρωτίστως η ταχύτητα στην παραγωγή του αποτελέσματος κι όχι το ίδιο το αποτέλεσμα και η ποιότητα που το χαρακτηρίζει ; Γιατί να κοπιάζει κανείς , αφού ο κόπος πιθανόν να απαιτεί χρόνο ;

΄Αραγε αξίζει τον κόπο ο αγώνας για ένα αβέβαιο αποτέλεσμα , όταν νιώθεις αδύναμος να επηρεάσεις τις εξελίξεις ή πολύ περισσότερο , όταν η αίσθηση ότι οι εξελίξεις σε υπερβαίνουν είναι έντονη και κυρίαρχη ;

Σε μια κοινωνία σύγχυσης και ηθικής κρίσης που οι θεσμοί και οι ιδέες  έχουν ευτελιστεί και έχουν πάψει να εμπνέουν , σε μια κοινωνία που ο σκοπός αγιάζει όλα τα μέσα και η ανάγκη πείθει για απραξία πώς να ορίσεις τι αξίζει τον κόπο ;

Κι αν δεν αξίζει τον κόπο να εγκαταλείψουμε τις βεβαιότητές μας για το ταξίδι του Οδυσσέα ή για να αναμετρηθούμε με τα όνειρά μας , η ύπαρξή μας δικαιώνεται όταν γίνεται ξένη , όταν στενεύουν καθημερινά τα όρια των ελπίδων μας ;

Μήπως η μιζέρια που την καλύπτει η απατηλή αίσθηση ασφάλειας που δίνει η υποταγή στο γνωστό , στο άνωθεν δοσμένο αξίζει περισσότερο ; Αν το κριτήριο είναι μόνο η πλούσια Ιθάκη , ίσως η απογοήτευση και η χαύνωση να είναι η απάντηση που αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε ...

΄Ισως πολύ απλά αξίζει ο κόπος , όταν στερεώνεται σε αξίες , όταν παλεύεις ενάντια σε ό,τι  εξαθλιώνει την ύπαρξη , όταν μοχθείς ενάντια σε ό,τι σε αλλοτριώνει και δε σε αφήνει να ονειρεύεσαι την επόμενη μέρα και να βάζεις στόχους  ...

 

 



" Η ομοιότητα μπορεί να περιμένει " η ζωή ποτέ ...

"΄Εγινα η αλλαγή που ήθελα " λέει ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος , ας το έχουμε κατά νου στους αγώνες που δίνουμε για τις σημαντικές αξίες και στόχους της ζωής μας .

Γεώργιος Κουλιανός , Πάλι ο αχθοφόρος χρόνος...

                                                                        Γεώργιος Κουλιανός

Πάντοτε φοβόμουν
την εντέλεια των άψογων δεικτών
προπαντός εκείνων που δείχνουν
των απογνώσεων το ρυθμικό πέρασμα
εκείνων που ξεσκεπάζουν
των μαχών το μυστικό αποτέλεσμα

πάντοτε με ξένιζε...

η συμπαιγνία των άπληστων δεικτών
στο παλιό ξύλινο ρολόι του τοίχου
(κι αυτού η παγωμένη στάση ύποπτη)
Η αγχωμένη βιάση προς το μεσονύχτι
το άσκοπο πήγαιν΄ έλα του εκκρεμούς
το εκκωφαντικό τικ τακ προς τον κωφάλαλο κόσμο
(τον απρόθυμο γι αφυπνίσεις κι αναμετρήσεις)
προσηλωμένοι σαν αγάλματα
σ΄ αυτό το επίμονο τικ τακ…

ίσως γι αυτό χάνουμε
όλους τους πολύτιμους ήχους…

Χωρίς να σε βλέπω



Χωρίς να σε βλέπω                                          Τίτος Πατρίκιος

 

Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω
χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου
χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα ‘θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις....

Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.

 

" ... να πηγαίνω στο σχολειό ..."

Τα σχολεία τα χτίζουν οι δάσκαλοι που επιμένουν στον αγώνα για να γκρεμίσουν τους τοίχους της προκατάληψης , του φθόνου , του φόβου , της ηττοπάθειας , της χαύνωσης και της απογοήτευσης και οι μαθητές που αφήνουν τις βεβαιότητές τους για να στερεώσουν τα παράθυρα της σκέψης και τις θύρες της έμπνευσης , παλεύοντας να μη γίνει η ολιγοψυχία και η φθορά το πεπρωμένο τους .

Με το φως του Σεπτέμβρη ...

   

 

Μακάριοι όσοι μη έχοντας απωλέσει την ελπίδα αναγνωρίζουν ακόμη την ομορφιά του κόσμου , την αιχμαλωτίζουν και την αποδίδουν γενναιόδωρα ακέραιη και φωτεινή σε εμάς που μας βαρύνουν ελλείμματα αγάπης , ανοχής , θάρρους , επιμονής , χρόνου , υπομονής και ευαισθησίας , για να ξυπνήσει μέσα μας ό,τι δεν παραδόθηκε οριστικά στη φθορά . Καλό μήνα να ' χουμε και με το καλό να ξεκινήσει ό,τι προσμένουμε ...